Φτάνει κάποια στιγμή που, μπροστά σε κάποια ερεθίσματα απ’ αυτά που προκαλούν ηλεκτροδότηση της σπονδυλικής στήλης και τάση για παρατεταμένα επιφωνήματα, έχει κανείς δύο παρορμήσεις: Να γίνει αυτοκαταστροφικός ή να γίνει επιθετικός.
Την πρώτη επιλογή την έχουν κάνει πολλοί συμπολίτες μας το τελευταίο διάστημα. Βημάτισαν στο κενό, φόρεσαν πολύ σφιχτά ένα κομμάτι σκοινί στο λαιμό, εκτέλεσαν εαυτούς μπρος σε ένα αόρατο απόσπασμα κλπ κλπ. Έφραξαν έτσι οριστικά το δρόμο στη μέλαινα χολή, στην κραυγή που ανέβαινε προς άγνωστη κατεύθυνση από τα σωθικά τους, βέβαιοι, έτσι κι αλλιώς, ότι κανείς δε θα την παραλάβει με αληθινό ενδιαφέρον, για να τη διαχειριστεί όπως πρέπει.
Τη δεύτερη επιλογή, την ακολούθησαν κι αυτή κάποιοι άλλοι συμπολίτες μας, χωρίς ωστόσο να επιστρέψουν πλήρως στον Πίθηκο. Υποτίθεται ότι τα χιλιάδες χρόνια πολιτισμού που έχουμε διατρέξει, μας καλλιέργησαν κάποιο σεβασμό για την ανθρώπινη ύπαρξη. Γι’ αυτό και στη χώρα μας τουλάχιστον, δεν κατουράμε ούτε βιάζουμε πτώματα. Το πολύ- πολύ να βρίσουμε, να μουντζώσουμε και να γιαουρτώσουμε, διαρρηγνύοντας το κομ ιλ φο της κυριλέ ειδησεογραφίας…, προκαλώντας φρίκη σε παραθυρόπουλους και πανελάτους.
Μια τρίτη κατηγορία Ελλήνων, η μεγαλύτερη σε εύρος, χαλιναγωγώντας το πάθος των δυο πρώτων επιλογών, έχει ακολουθήσει μέχρι σήμερα έναν τρίτο δρόμο. Το δρόμο Χελάκη, αλλά με την κακή την έννοια. Έχει κατεβάσει τα ακουστικά, βρίσκεται στα 5’ πριν κλείσει το μικρόφωνο και φωνάζει στον καθρέφτη της «Δεν περιγράφω άλλο!». Αυτό το «Δεν περιγράφω άλλο!», με σπασμένη φωνή, δυστυχώς όχι από ρίγη ενθουσιασμού, αλλά από ρίγη αηδίας ήταν η κραυγή πολλών… όταν πληροφορήθηκαν π.χ. πως το 2011 (ναι, το απεχθές 2011 μ.χ. , αυτό που μόλις αποχαιρετήσαμε) τα ελληνικά κόμματα έλαβαν χρηματοδότηση αυξημένη κατά 5,2 εκατομμύρια ευρώ. ( Κι αν δε γινόταν η σχετική ερώτηση στη Βουλή από τον Ανεξάρτητο Βουλευτή Λ. Αυγενάκη, ίσως κανείς να μην το είχε αντιληφθεί μες στην χρεοκοπολογία). Κι αυτό, την ώρα που σύνταξη του παππού των 400 ευρώ υπόκειται σε μείωση 10 ευρώ…
Προσοχή όμως! Το «Δεν περιγράφω άλλο!» της τρίτης, ευρείας κατηγορίας είναι η προτελευταία αντίδραση. Δεν είναι η τελευταία. Εσωκλείει δυνατό αίσθημα και επιφύλαξη. Λίγο ακόμα και θα κυλήσουμε όλοι σε κάποια από τις πρώτες δυο επιλογές. Κι αν κυλήσουμε με την κεκτημένη αηδία της τρίτης επιλογής, μπορεί να βρεθούμε πιο κοντά στον Πίθηκο… Σ’ αυτή την περίπτωση, όπως λένε και στα αθλητικά, μιας και θυμηθήκαμε το μακρινό Euro 2004, χαμένο θα βγει για πάντα τo ποδόσφαιρο…
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
