“Αγαπούλα (πες του Αντωνίου) τα λαμόγια πάντα θα υπάρχουν!”«Αγαπούλα, πες του ότι ο Αντωνίου…»…
Λόγια που έχουν γίνει σλόγκαν -από την περιβόητη διαφήμιση της τηλεόρασης-, βγαλμένα από το στόμα του Τάκη Σπυριδάκη. Ο ταλαντούχος ηθοποιός και κινηματογραφιστής, με καλλιτεχνική ιστορία και πορεία τριάντα χρόνων, μέσα από την εκφραστικότητα και το ταλέντο του έδωσε σάρκα και οστά στον διεφθαρμένο πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομάδας («πες του ότι τις νίκες τις κανονίζει ο πρόεδρος. Δεν περιμένει κανέναν Αντωνίου»), στο… λαμόγιο που θέλει να επηρεάσει ακόμη και τον προπονητή της ίδιας του της ομάδας προς δικό του χρηματικό όφελος («πες του ότι το παιδί έχει σουτ που σκοτώνει»).
Και φυσικά μπορεί το «αγαπούλα» να παραπέμπει στον Μάκη Ψωμιάδη, αλλά μέσα από το ευφάνταστο διαφημιστικό της Wind o Tάκης Σπυριδάκης καθηλώνει ως «αγαπούλας» πρόεδρος με το λαμέ κοστούμι, το πούρο και τη μαγκιά και μας μεταφέρει με το ταλέντο του όλο το κλίμα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ολων αυτών δηλαδή των γεγονότων με τους στημένους αγώνες και τις ποινικές διώξεις. Η ατάκα του «πες του ότι ο Αντωνίου βαράει ωραία τα στημένα» είναι άλλωστε όλα τα λεφτά.
Οσα αποτυπώνει ερμηνευτικά ο Τάκης Σπυριδάκης είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τον χαρακτήρα του, τα πιστεύω του και την πορεία του.
Καλλιτέχνης φύσει ευαίσθητος και συνειδητοποιημένος, με κατασταλαγμένες απόψεις για τη ζωή, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Espresso» κάνει λόγο για τα «στημένα παιχνίδια» όχι μόνο του ποδοσφαίρου αλλά της ίδιας της κοινωνίας. Βραβευμένος ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης, δεν κάνει υποχωρήσεις στην τέχνη του, ούτε «παραγοντίζει», όπως στη διαφήμιση.
Γι’ αυτό άλλωστε τα βρόντηξε από το διοικητικό συμβούλιο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και ως μοναχικός καβαλάρης -όπως ήταν πάντα άλλωστε- ετοιμάζει τη νέα ττου ταινία.
Για την ώρα απολαμβάνει την επιτυχία της διαφήμισης, αλλά και την αποδοχή του κόσμου γι’ αυτό το δίλεπτο μικρό αριστούργημα της μικρής οθόνης. Ισως τελικά ο Τάκης είναι από εκείνους τους τύπους που τα λόγια τους γίνονται πάντα σλόγκαν. Οπως τότε που ως φαντάρος Παναγιώτης Μπαλούρδος στη «Λούφα και παραλλαγή» έλεγε σε όλο το στρατόπεδο «τσιγαράκι;».
- Το διαφημιστικό σποτ, στο οποίο υποδύεσαι τον διεφθαρμένο πρόεδρο, έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό. Πού οφείλεται η επιτυχία του;
Η επιτυχία του, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται στο ότι αποτυπώνει απλά και έξυπνα την ατμόσφαιρα της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνει αυτή τη στιγμή ο κόσμος. Επίσης στο ότι είναι καλά παιγμένο, απ’ ό,τι μου λένε… και αρχίζω να το πιστεύω κι εγώ. Και ακόμα, στο ότι οι καλλιτέχνες που δούλεψαν γι’ αυτό έκαναν το καλύτερο.
- Το «αγαπούλα» είναι το σήμα κατατεθέν του Μάκη Ψωμιάδη. Αυτή ήταν η πηγή έμπνευσής σου;Δεν είναι δυστυχώς ένα το πρόσωπο. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν, πέραν του διαφημιστικού, ότι αυτοί οι τύποι κυριάρχησαν παντού και σε διττή σχέση με έναν κάθετα και οριζόντια διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό επέβαλαν -και εν πολλοίς επιβάλλουν ακόμα- τους δικούς τους σάπιους κανόνες. Τέτοιου τύπου νεοέλληνες είναι συνώνυμο της βαρβαρότητας.
- Τι σου λέει ο κόσμος για το διαφημιστικό;
Ο κόσμος μιλάει με εξαιρετικό τρόπο. Οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουν σαν τρέιλερ ταινίας. Δεν κρύβω ότι η τεράστια απήχηση που έχει στον κόσμο με αιφνιδίασε!
- Το οικονομικό δέλεαρ ήταν ο λόγος για να κάνεις τη διαφήμιση;
Φυσικά και το οικονομικό είναι για όλους τους καλλιτέχνες εκείνο που τους κάνει να παίξουν σε διαφήμιση. Οποιος από μας λέει το αντίθετο, απλώς ψεύδεται. Δεν θα έκανα έναντι οποιουδήποτε κόστους την οποιαδήποτε διαφήμιση. Αν αυτό λέει κάτι…
- Τελικά πιστεύεις ότι υπάρχει μεγάλη διαφθορά ή «λαμογιά» στην Ελλάδα;
Υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Και δεν γίνεται επί της ουσίας κάτι γι’ αυτό.
- Εσύ θα ξεπουλούσες κάτι για την επιτυχία;
Η πορεία μου μέχρι τώρα δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Ολα αυτά τα χρόνια στην πράξη, όχι στα λόγια.
- Η σχέση σου με τον νόμο ποια είναι;
Επειδή τα τελευταία χρόνια νόμος ήταν και παραμένει η παρανομία, άρα εγώ που δεν διώκομαι για κάτι είμαι… παράνομος.
- Είσαι από τους ηθοποιούς με μεγάλη παρουσία στον κινηματογράφο, για τον οποίο άλλωστε έχεις σκηνοθετήσει και γράψει (Ο κήπος του Θεού). Θεωρείς τον εαυτό σου έναν κινηματογραφικό καλλιτέχνη;
Ακόμα καμιά φορά ρωτάω τον εαυτό μου τι θα θελα να γίνω άμα μεγαλώσω και η απάντηση είναι -όχι πάντα- καλλιτέχνης. Με τον κινηματογραφικό φακό μπροστά ή όχι, ένας καλλιτέχνης.
- Υπάρχουν ωστόσο περίοδοι που εξαφανίζεσαι από τα πράγματα. Συνειδητή επιλογή ή απλώς βγαίνεις εκτός συστήματος;
Δεν εξαφανίστηκα εγώ από τα πράγματα, τα πράγματα εξαφανίστηκαν από μένα. Ολα αυτά τα χρόνια έκανα μόνο ό,τι μου άρεσε, δυο-τρεις ταινίες που γούσταρα. Μην ξεχνάμε ότι η ζοφερή περίοδος του lifestyle, που πρέπει επιτέλους να εξαφανιστεί, και αυτό που λέμε «κρίση» κατά έναν παράξενο τρόπο βοηθάει σε αυτό.
- Τι σε ενοχλεί στον χώρο σου;
Οτι τις περισσότερες φορές κυριαρχούν, αποφασίζουν και επιβάλλουν οι ατάλαντοι. Βέβαια θα μου πείτε αυτή είναι η δουλειά τους, αφού είναι ατάλαντοι. Ναι, αλλά αυτή είναι και μία από τις αιτίες της τραγωδίας μας, ως καλλιτεχνών.
- Δύσκολες εποχές για ηθοποιούς;
Δύσκολες εποχές για όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο…
- Τι ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο;
Ετοιμάζω μια ταινία ως σκηνοθέτης, που θα λέγεται «I have a dream» και έχει να κάνει με τον ανθρώπινο πόνο…
Η φιλμογραφία
1. Γλυκιά συμμορία (1983)
2. Λούφα και παραλλαγή (1984, Παναγιώτης Μπαλούρδος)
3. Πρωινή περίπολος (1986)
4. Ο κήπος του Θεού (1994, Ψηλός)
5. Προστάτης οικογενείας (1997, Σάββας)
6. Αυτή η νύχτα μένει (1999)
7. Μαύρο γάλα (1999, Μίτογλου)
8. Κανείς δεν χάνει σ’ όλα (2000, ταξιτζής)
9. Φτηνά τσιγάρα (2000, Μάκης)
10. Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου (2002, οδηγός αυτοκινήτου)
11. Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο (2005, καπετάν Γιάννης)
12. Ισοβίτες (2008, λοχαγός)
13. 4 μαύρα κουστούμια (2009, Κοσμάς)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ & ΣΕΝΑΡΙΟ
1. Ο κήπος του Θεού (1994)
- Σπούδασε στο Εθνικό Θέατρο. Εμφανίστηκε πρώτη φορά στη «Γλυκιά Συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη και βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1983. Ακολούθησε ο ρόλος του στη «Λούφα και Παραλλαγή» του Νίκου Περάκη και σε άλλες σημαντικές ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Το 1994 σκηνοθέτησε την ταινία «Ο Κήπος του Θεού» που απέσπασε επτά κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
- Ο Τάκης Σπυριδάκης ήταν ο μοναδικός ηθοποιός που έπαιξε από την πρώτη, ιστορική «Λούφα και παραλλαγή» του Νίκου Περάκη στη νέα της εκδοχή «Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο». Γι’ αυτήν την ταινία, που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κόσμου, έχει πει ότι ο ρόλος του βγήκε αυθόρμητα, επειδή η απόσταση από τα χρόνια της πραγματικής στρατιωτικής θητείας μου ήταν μικρή. Αρχικά μάλιστα δεν ήθελε να συμμετάσχει στην ταινία, επειδή δεν είχε καλές αναμνήσεις από τον στρατό. Να σημειωθεί ότι ο χαρακτήρας του Παναγιώτη Μπαλούρδου στην ταινία ήταν ότι μισούσε στην πραγματική του θητεία τους ψευτόμαγκες, τους πονηρούς και τους τρακαδόρους.
- «Μπροστά στα µάτια µου απλώθηκε όλη η κόλαση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης» είπε ο Τάκης Σπυριδάκης, όταν ήταν μέλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Αντεξε από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι τον Ιανουάριο του 2011. Υπήρξε µέλος του διοικητικού συµβουλίου ως εκπρόσωπος των σκηνοθετών. Τα βρόντηξε όμως, αφού δεν άντεξε τη γραφειοκρατία, τη στενοκεφαλιά και την κωλυσιεργία.
- Ο Τάκης Σπυριδάκης είναι φίλαθλος του Ολυμπιακού, αλλά πηγαίνει σπάνια στο γήπεδο.
Πηγή:espressonews.gr
