Τον κίνδυνο να καεί στην προθέρμανση, πριν καν βγει στον αγωνιστικό χώρο να επιδείξει τις θρυλούμενες επιδόσεις του, αντιμετωπίζει το κόμμα της ΝΔ και προσωπικά ο αρχηγός της, Αντώνης Σαμαράς, τις τελευταίες μέρες. Αρχής γενομένης για την ακρίβεια από την Πέμπτη το μεσημέρι όταν με μια θεαματική «κωλοτούμπα» δήλωσε ότι θα ψηφίσει την συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο χέρι βοηθείας στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε …πού να σταθεί. Η συμφωνία να υπενθυμίσουμε συνάντησε εξ αρχής την αρνητική υποδοχή όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας όπως έδειξαν οι δημοσκοπήσεις αλλά και... του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φτάσαμε όμως στο σημείο η ΝΔ όχι μόνο να δηλώνει ότι θα στηρίξει την επίμαχη συμφωνία, που θα αποτελέσει τη χαριστική βολή στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία έναντι εντελώς αμφιβόλων αποτελεσμάτων (την μείωση του χρέους στο 120% το 2020), αλλά και να κάνει ακόμη μια στροφή 180 μοιρών στηρίζοντας μια κυβέρνηση που ως έργο θα έχει την εφαρμογή και τη νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας αυτής της συμφωνίας, που ήδη τρίζει. (Ο ίδιος ο Σόρος δήλωσε πως μέσα σε τρεις μήνες θα έχει εγκαταλειφθεί, όπως δηλαδή συνέβη και με την συμφωνία της 21ης Ιουλίου) Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως από το πρωί της Δευτέρας η Συγγρού και τα στελέχη της έχουν κατακλυστεί από τηλεφωνήματα εξαγριωμένων οπαδών και ψηφοφόρων της που αποδοκιμάζουν την συμμετοχή του κόμματος στη νέα κυβέρνηση γιατί ξαφνικά βλέπουν να πηγαίνει περίπατο η αντι-μνημονιακή ρητορεία και το κόμμα τους να χρεώνεται το πιο άγριο Μνημόνιο, αυτό που θα συνοδεύσει το νέο δάνειο και την συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Και δεν είναι μόνο αυτό. Έργο της νέας κυβέρνησης θα είναι επιπλέον η κατάθεση και ψήφιση του νέου κρατικού προϋπολογισμού, η συγκρότηση του νέου φορολογικού νομοσχεδίου και επίσης η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, που ακόμη και ένθερμοι υποστηρικτές τους πιστεύουν ότι στο πλαίσιο της κατρακύλας του χρηματιστηρίου και της ελεύθερης πτώσης που καταγράφουν οι τιμές των μετοχών, τυχόν προώθησή τους θα ισοδυναμεί με έγκλημα εσχάτης οικονομικής προδοσίας.
Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει επομένως ο Α. Σαμαράς είναι τις επόμενες δύο μέρες – δεν πρόκειται για δημοσιογραφική υπερβολή – να χάσει ό,τι κέρδισε στα δύο χρόνια που βρίσκεται στην ηγεσία της ΝΔ.
Τι θα μπορούσε όμως να κάνει; Κατ’ αρχάς να σταματήσει να δίνει οδηγίες για non paper που εμφανίζουν το άσπρο μαύρο, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για συγκυβέρνηση, αλλά για μια μεταβατική κυβέρνηση ή ότι δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα, λες και το νέο Μνημόνιο που θα ψηφιστεί και από τους βουλευτές της ΝΔ θα περιλαμβάνει συνταγές μαγειρικής…
Αν θέλει ο αρχηγός της ΝΔ να μην καεί για πάντα τότε έχει μια και μόνη επιλογή: Να συνεχίσει να αντιστέκεται στις ασφυκτικές πιέσεις των Ευρωπαίων για στήριξη αυτής της καταστροφικής πολιτικής, που ούτως ή άλλως έχει ημερομηνία λήξης, όσα δεκανίκια κι αν της προσφερθούν, καθώς θα αποδεικνύεται ψευδεπίγραφη και ατελέσφορη. Η τήρηση αυτής της γραμμής μέχρι σήμερα μόνο οφέλη του προσέφερε. Όσο σοβαρές κι αν ήταν οι απειλές που δέχθηκε (πχ για την ενότητα του κόμματός του) οι κίνδυνοι που διατρέχει όταν θα χρεωθεί το σούπερ-Μνημόνιο θα αποδειχθούν πολύ πιο απειλητικοί. Επάνω σε αυτή την βάση λοιπόν να οξύνει την σύγκρουση του με τα κέντρα που τον πιέζουν, να συνεχίσει δηλαδή να αντιστέκεται όπως έκανε τον προηγούμενο ενάμισι χρόνο προκαλώντας τρομερό εκνευρισμό στις Βρυξέλλες αλλά και συσπείρωση στο κόμμα του, σε βαθμό να αποτελεί ένα αξιόπιστο σχέδιο Β, μέχρι σήμερα. Το ξεγύμνωμα άλλωστε των Βρυξελλών και του γαλλογερμανικού άξονα, η αποκάλυψη δηλαδή του βαθιά αντιδημοκρατικού χαρακτήρα των επιταγών τους όπως φαίνεται με την εμμονή τους να αναλάβει τα ηνία μιας χώρας ένας τεχνοκράτης στερούμενος κάθε νομιμοποίησης, θα προσδώσει επιπλέον υπεραξίες στις επιλογές του.
Φτάσαμε όμως στο σημείο η ΝΔ όχι μόνο να δηλώνει ότι θα στηρίξει την επίμαχη συμφωνία, που θα αποτελέσει τη χαριστική βολή στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία έναντι εντελώς αμφιβόλων αποτελεσμάτων (την μείωση του χρέους στο 120% το 2020), αλλά και να κάνει ακόμη μια στροφή 180 μοιρών στηρίζοντας μια κυβέρνηση που ως έργο θα έχει την εφαρμογή και τη νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας αυτής της συμφωνίας, που ήδη τρίζει. (Ο ίδιος ο Σόρος δήλωσε πως μέσα σε τρεις μήνες θα έχει εγκαταλειφθεί, όπως δηλαδή συνέβη και με την συμφωνία της 21ης Ιουλίου) Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως από το πρωί της Δευτέρας η Συγγρού και τα στελέχη της έχουν κατακλυστεί από τηλεφωνήματα εξαγριωμένων οπαδών και ψηφοφόρων της που αποδοκιμάζουν την συμμετοχή του κόμματος στη νέα κυβέρνηση γιατί ξαφνικά βλέπουν να πηγαίνει περίπατο η αντι-μνημονιακή ρητορεία και το κόμμα τους να χρεώνεται το πιο άγριο Μνημόνιο, αυτό που θα συνοδεύσει το νέο δάνειο και την συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Και δεν είναι μόνο αυτό. Έργο της νέας κυβέρνησης θα είναι επιπλέον η κατάθεση και ψήφιση του νέου κρατικού προϋπολογισμού, η συγκρότηση του νέου φορολογικού νομοσχεδίου και επίσης η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, που ακόμη και ένθερμοι υποστηρικτές τους πιστεύουν ότι στο πλαίσιο της κατρακύλας του χρηματιστηρίου και της ελεύθερης πτώσης που καταγράφουν οι τιμές των μετοχών, τυχόν προώθησή τους θα ισοδυναμεί με έγκλημα εσχάτης οικονομικής προδοσίας.
Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει επομένως ο Α. Σαμαράς είναι τις επόμενες δύο μέρες – δεν πρόκειται για δημοσιογραφική υπερβολή – να χάσει ό,τι κέρδισε στα δύο χρόνια που βρίσκεται στην ηγεσία της ΝΔ.
Τι θα μπορούσε όμως να κάνει; Κατ’ αρχάς να σταματήσει να δίνει οδηγίες για non paper που εμφανίζουν το άσπρο μαύρο, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για συγκυβέρνηση, αλλά για μια μεταβατική κυβέρνηση ή ότι δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα, λες και το νέο Μνημόνιο που θα ψηφιστεί και από τους βουλευτές της ΝΔ θα περιλαμβάνει συνταγές μαγειρικής…
Αν θέλει ο αρχηγός της ΝΔ να μην καεί για πάντα τότε έχει μια και μόνη επιλογή: Να συνεχίσει να αντιστέκεται στις ασφυκτικές πιέσεις των Ευρωπαίων για στήριξη αυτής της καταστροφικής πολιτικής, που ούτως ή άλλως έχει ημερομηνία λήξης, όσα δεκανίκια κι αν της προσφερθούν, καθώς θα αποδεικνύεται ψευδεπίγραφη και ατελέσφορη. Η τήρηση αυτής της γραμμής μέχρι σήμερα μόνο οφέλη του προσέφερε. Όσο σοβαρές κι αν ήταν οι απειλές που δέχθηκε (πχ για την ενότητα του κόμματός του) οι κίνδυνοι που διατρέχει όταν θα χρεωθεί το σούπερ-Μνημόνιο θα αποδειχθούν πολύ πιο απειλητικοί. Επάνω σε αυτή την βάση λοιπόν να οξύνει την σύγκρουση του με τα κέντρα που τον πιέζουν, να συνεχίσει δηλαδή να αντιστέκεται όπως έκανε τον προηγούμενο ενάμισι χρόνο προκαλώντας τρομερό εκνευρισμό στις Βρυξέλλες αλλά και συσπείρωση στο κόμμα του, σε βαθμό να αποτελεί ένα αξιόπιστο σχέδιο Β, μέχρι σήμερα. Το ξεγύμνωμα άλλωστε των Βρυξελλών και του γαλλογερμανικού άξονα, η αποκάλυψη δηλαδή του βαθιά αντιδημοκρατικού χαρακτήρα των επιταγών τους όπως φαίνεται με την εμμονή τους να αναλάβει τα ηνία μιας χώρας ένας τεχνοκράτης στερούμενος κάθε νομιμοποίησης, θα προσδώσει επιπλέον υπεραξίες στις επιλογές του.
