δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.”
Γ.Σουρής (1853-1919)
Έπειτα από δύο χρόνια όπου το επίκεντρο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης... μετακινούνταν από τη μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στην άλλη, τώρα καταλήγει εκεί που πραγματικά ανήκει, στις Βρυξέλλες, στο κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκεί όπου, αναμενόταν χτες η ανακοίνωση των προτάσεων για το “ευρωομόλογο”.
Όι αναγνώσεις μέχρι σήμερα, της ευρωπαϊκής κρίσης, αφορούσαν την βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας ή της Ισπανίας και τώρα της Γαλλίας. Η οικονομική κρίση της Ευρωζώνης, είναι πρωτίστως μια πολιτική κρίση, μια θεσμική κρίση και μια κρίση διακυβέρνησης.
Η αποτυχία της ΕΕ να αναπτύξει μηχανισμούς που θα διασφάλιζαν τη δημοσιονομική πειθαρχία των κρατών μελών της, και την παροχή συνδρομής στις χώρες σε περίπτωση ανάγκης, οδήγησε σε κατάσταση πανικού σήμερα τον πολιτικό ηγετικό πυρήνα της Ευρώπης.
Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να δούμε λύση στην κρίση αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα το πρόβλημα της διακυβέρνησης.
Σε αυτό το επίπεδο η “μάχη” μεταξύ πολιτικών και τραπεζιτών είναι σκληρή για το ποιός επι της ουσίας θα διακυβερνά τηνΕυρώπη.Το διακύβευμα αποτελεί την πηγή, τόν πυρήνα τού ιδεολογικοπολιτικού βάθρου για μιά Ευρώπη τών λαών ή του κεφαλαίου.
Ακάθεκτη συνεχίζει την πορεία της, η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη που δεν είναι πλέον εφιάλτης μόνο για τους "αδύναμους κρίκους", όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, αλλά προχώρησε και στο σκληρό πυρήνα, απειλώντας Γαλλία και Ισπανία.
Αύξηση κατά 1,97%, δηλαδή 8 μονάδες βάσης, με αποτέλεσμα να φτάσουν στις 197 μονάδες βάσης σημειώνουν αυτή την ώρα τα Γαλλικά σπρέντς.
Από την άλλη, τα σπρέντς της Ισπανίας σημειώνουν αύξηση κατά 2,96% και ξεπερνούν τις 470,6 μονάδες βάσης.
Πρόκειται για αύξηση ρεκόρ από την δημιουργία της Ευρωζώνης.
Αυτό που ακούγεται σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, καθώς όλοι περιμένουν με απελπισία μία αντίδραση, πριν καταρρεύσει το οικοδόμημα της ευρωζώνης, είναι το ότι η Ευρώπη καλείται άμεσα να πάρει αποφάσεις.
Η κρίση, έξ όσων μπορούμε να ανιχνεύσουμε, ξέφυγε από τα στενά όρια των υπερχρεωμένων χωρών, σαν την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία και εξαπλώθηκε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Το ευρώ υποχωρεί συνεχώς, ιδίως μετά το ναυάγιο στη μίνι σύνοδο κορυφής, στο Στρασβούργο, εξ αιτίας της στάσης της κ. Μέρκελ, με την ισοτιμία του έναντι του δολαρίου στα 1,32400.
Υψηλά ρεκόρ σπάνε τα 5ετή CDS, δηλ. τα ασφάλιστρα κινδύνου έναντι χρεοκοπίας, σε Γαλλία, Ισπανία και Βέλγιο, ενώ πιο αυξημένη από ποτέ είναι η απόδοση των διετών ιταλικών ομολόγων που έφτασε στο 7,814%.
Στα ύψη παραμένουν τα spreads 10ετών ομολόγων με την Ελλάδα στις 2.765 μ.β, την Ιρλανδία στις 598 μ.β, την Πορτογαλία στις 1.014 μ.β, την Ισπανία στις 449 μ.β και την Ιταλία στις 513 μονάδες βάσης.
Από τα κυριότερα ευρωπαικά χρηματιστήρια το Λονδίνο είναι στο -0,31%, η Φραγκφούρτη στο -0,38% και το Παρίσι στο -0,41%.
Στο φτωχό συγγενή, το Ελληνικό Χρηματιστήριο στις 15.53 o Γενικός Δείκτης ήταν στις 660,62 μονάδες στο -1,88% με τζίρο μόλις στα 18,69 εκ.ευρώ.
Στην Ιταλία πλέον τα επιτόκια χαρακτηρίζονται "τοκογλυφικά".
Σήμερα η Ιταλία σπαρταράει στα δίχτυα των αγορών αφού τα επιτόκια που πλήρωσε το Ιταλικό Δημόσιο σε δημοπρασία είναι τα υψηλότερα από την εισαγωγή του ευρώ.
Μπορεί να καλύφθηκε ο στόχος της άντλησης 10 δις ευρώ, και να μην επαναλήφθηκε το γερμανικό φιάσκο, αλλά τα επιτόκια χαρακτηρίζονται εύλογα ως ``τοκογλυφικά``.
Πανικός στα άλλοτε συγκρατημένα έγκριτα διεθνή Μ.Μ.Ε
Άπαντες πλέον αναρωτιούνται για πόσο καιρό ακόμη η γερμανική οικονομία μπορεί να αντέξει το κακό αυτό περιβάλλον, η κρίση χρέους έχει δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο με αβέβαιη έκβαση για την οικονομία, τις επιχειρήσεις και το Γερμανικό Χρηματιστήριο.
Η πολιτική ασυλία της Μέρκελ, δέχεται πλήγματα, και μπροστά στις δραματικές αυτές εξελίξεις αποδεικνύονται ``μέτριοι`` οι ευρωπαίοι ηγέτες.
Όλοι φοβούνται μήπως αποδειχτεί μοιραία για την Ευρώπη, η κ.Μέρκελ λόγω των εμμονών της σε βραδεία ή μηδενική ανάπτυξη του ευρωομόλογου.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος στο πανευρωπαικό αίτημα για ευρωομόλογο απαντά με ένα μεγαλόπρεπο “ΟΧΙ”, ρίχνοντας στην “ξέρα”, τη συνάντηση που είχε με τον Γάλλο Πρόεδρο και τον Ιταλό Πρωθυπουργό και επομένως την άτυπη διάσκεψη κορυφής.
Για αυτό και οι αιχμές κατά της Μέρκελ από την Frankfurter Allgemeine, εμμέσως πλήν σαφώς και απο την πρόταση “Μπαρόζο” για την εισαγωγή του ευρωομολόγου αποκαλύπτοντας την ρήξη του με τη κ.Μέρκελ.
Τι πολιτικά ανταλλάγματα λοιπόν, θα ζητήσει η Γερμανία για να αποδεχτεί το ευρωομόλογο;
Ποιός ή τί θα διασφαλίσει ότι τα κράτη θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες επέβαλλε εμμέσως πλήν σαφώς η κ.Μέρκελ ?
Σε αυτό το πολιτικό τοπίο η Ελλάδα προσπαθεί να διατηρήσει την συμφωνία της 26/27-10-2011, πράγμα ανώφελον εάν “πέσει” η Ευρωζώνη.
Αυτό που σήμερα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, απαιτείται, και άμεσα, είναι η πλήρης δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, προκειμένου να προχωρήσει με αξιοπιστία η υπόθεση του ευρωομολόγου.
Διαφορετικά κάθε προσπάθεια δημοσιονομικού συντονισμού μεταξύ τών κρατών-μελών, θα προσκρούει σε ιδιαιτερότητες στίς Εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές με αποτέλεσμα δημιουργίας διαφορισμού και αντίστασης δηλ. αδυναμία παρακολούθησης των οικονομικών εξελίξεων με ότι αυτό συνεπάγεται.
Προσπαθώ να μήν πανικοβάλλω τούς αναγνώστες αυτού του άρθρου, όμως η αλήθεια είναι ότι ανησυχώ, και μάλιστα πολύ, για μιά “διάλυση” της Ευρωζώνης, με τίς όποιες, τρομακτικές επιπτώσεις στην οικονομία μας και γενικότερα στην χώρα μας.
Οι στρατηγικές Εθνικές επιλογές της χώρας εξακολουθούν να είναι “μέσα” στην Ευρωζώνη, εάν όμως “πέσει’ η Ευρωζώνη τότε τί μέλλει γενέσθαι;
Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και τίς πιθανότητες τίς προσεγγίζουσες το μηδέν, όμως πρέπει να τίς σκεφτόμαστε, για να έχουμε δυνατότητα να τίς αντιμετωπίσουμε.
