Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου
Η Τάνια Τσανακλίδου ποτέ δεν ζύγιασε τις κινήσεις της, ούτε μάσησε τα λόγια της. Έχει ως στάση ζωής να κάνει πάντα αυτό που λέει η ψυχή της και να υπερασπίζεται την αλήθεια της. Αυθόρμητα, με μια συγκινητική «τρέλα». Στην παρούσα φάση χρησιμοποιεί το τραγούδι ως εργαλείο για να μας προσφέρει χαμόγελο και το συναίσθημα της συντροφικότητας στα δύσκολα που ζούμε. Πήγαμε στο σπίτι της για να μιλήσουμε για την δική της «εΦΑΙΔΡΙΑ στην Πλάκα», όπως είναι ο εύσχημος τίτλος των μουσικών της παραστάσεων που ξεκινούν στο «Ζυγό» στις 14 Οκτώβριου. Την βρήκαμε να παρακολουθεί στην τηλεόραση την ανακοίνωση για τα νεότερα χαράτσια και να φρίττει. «Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν για να ξαναβγούμε στο δρόμο;» μας λέει, με οργή. «Τέρμα. Δεν μπορεί να καθόμαστε στον καναπέ και συνεχώς να μας τρομοκρατούν. ¨Κάτω η χούντα του ΜΠΑΤΣΟΚ¨ είναι το ωραιότερο σύνθημα που βγήκε τους τελευταίους μήνες. Πρέπει να...
πάμε ξανά στη διαδήλωση. Πρέπει να πλακωθούμε και με τα ΜΑΤ.Στην Ελλάδα ζούμε στυγνή δικτατορία και οδεύουμε σε έναν παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο.»
Τι αντιλέγετε στο ρητό κυβερνητικό δίλλημα «ή ακολουθούμε τα επώδυνα οικονομικά μέτρα ή χρεοκοπούμε»;
Χρειάζεται πλήρης ρήξη. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και μήνες και μας λένε ψέματα. Όλη η ιστορία έγινε για να πάμε σε μία ελεγχόμενη χρεοκοπία, ούτως ώστε οι δανειστές να μην χάσουν πολλά. Εμείς θα φτάσουμε πάλι στο μηδέν. Εάν η Ελλάδα κήρυττε στάση πληρωμών το 2009, τότε που ο GAP τα «μαγείρεψε» για να μας φέρει το ΔΝΤ στο σβέρκο, αυτή τη στιγμή θα ήμασταν σε πορεία ανάπτυξης. Ενώ τώρα λίγο- λίγο ξεπουλούν την Ελλάδα και τον πλούτο της και παράλληλα σιγά- σιγά εξαθλιώνουν τις ζωές μας. Από τις αρχές τόσοι οικονομολόγοι φώναζαν και τους έλεγαν γραφικούς. Η Ελλάδα είναι ένας μικρός τόπος, τον οποίο διάλεξαν για να κάνουν το πείραμά τους. Πιστεύω ότι έως τα Χριστούγεννα η χώρα θα κηρύξει στάση πληρωμών και μετά θα γίνει μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» για να ξεπουλήσουν ότι απέμεινε, χωρίς να αναλάβουν το πολιτικό κόστος. Δυστυχώς αυτό θα γίνει εάν τους αφήσουμε να κάνουν ό,τι θέλουν.
Βλέπετε τη λύση στις εκλογές;
Ναι αλλά για να βγει ποιος; Ο Σαμαράς; Όχι. Ούτε το ΚΚΕ. Δεν είναι δυνατόν να έρχεται το ΚΚΕ σαν μπλοκ σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, να κάθεται 10 λεπτά και μόλις φεύγει να πέφτουν τα χημικά. Ούτε είδα κανέναν βουλευτή της Αριστεράς, την ημέρα που ψηφιζόταν το μεσοπρόθεσμο, να βγει από τη Βουλή, να δει τι καρκινογόνα χημικά τρώγαμε από τους μπάτσους. Αυτό που έζησα στις 29 Ιουνίου δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ. Και το πιο ήρεμο ζώο, αν το στριμώξεις στη γωνία, θα σου επιτεθεί. Τέρμα. Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι άθλιο. Κανένας δεν το εμπιστεύεται πια. Πρέπει να μαζευτούν καινούργιοι και έντιμοι άνθρωποι στη Βουλή. Πρέπει να γίνει εκ βάθρων αλλαγή.
Να μιλήσουμε, όμως και για τις ευθύνες που έχει ο Έλληνας ψηφοφόρος για τη σημερινή κατάσταση;
Δεν θέλω να ξανακούσω ότι έχει ευθύνες ο Έλληνας πολίτης, διότι όλο το σύστημα εκμαύλιζε οργανωμένα τόσα χρόνια το λαό. Ο λαός πολλές φορές λειτουργεί όπως το παιδί, που όταν το κακομαθαίνεις το καταστρέφεις και όταν έρθει η ώρα να βγει στην κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Και, συγγνώμη, ποιος δεν θέλει να βολεύεται; Ξέρετε κανέναν να του λένε ¨πάρε λεφτά¨ και εκείνος να λέει ¨όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω¨; Και αν προσωπικά κατάφερα να μην έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου δάνειο ή επιχορήγηση ήταν γιατί από πολύ μικρή μου έλεγε η μάνα μου «θα απλώνεις τα πόδια σου έως εκεί που είναι το πάπλωμά σου». Έτσι, αξιολόγησα διαφορετικά τις προτεραιότητές μου. Όμως δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα οικογένεια. Και δεν μπορώ να κατηγορήσω τον άνθρωπο που δανείστηκε γιατί έχει παιδιά να μεγαλώσει και να σπουδάσει. Ούτε βρίσκω καμία δικαιολογία στο να κόβουν τα χρήματα από το χαμηλοσυνταξιούχο, ο οποίος όλη του τη ζωή δούλεψε σε αυτό το γαμ… σύστημα και τώρα έχει αναξιοπρεπή γεράματα, ψάχνοντας στα σκουπίδια των σούπερ μάρκετ και των λαϊκών αγορών για να βρει ένα πορτοκάλι. Αυτές είναι τρομερές αδικίες που πρέπει να τιμωρηθούν. Αυτοί που μας έφεραν εδώ, θα έπρεπε να πάνε φυλακή. Αλλά ας μη μιλήσουμε άλλο για τις παράφορες αδικίες που συντελούνται εις βάρος μας… Θα σκάσω…
Εσείς, πάντως, μας προσφέρετε στιγμές παρηγοριάς με τα τραγούδια σας. Πού μπορούμε να βρούμε το χαμόγελο στην καθημερινότητά μας με όλα αυτά που μας συμβαίνουν;
Εάν τοποθετηθούμε διαφορετικά απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, τότε θα αποκτήσουμε τα «όπλα» για να πολεμήσουμε το κακό που μας συμβαίνει. Αλλάζοντας τον εαυτό μας, μπορούμε να αλλάξουμε τον διπλανό μας και μετά μπορούμε να αλλάξουμε το σύμπαν. Πρέπει να βγούμε από την απάθεια και την κατάθλιψη. Να γίνουμε πιο ενεργητικοί και πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας και από το σύστημα. Η πλειοψηφία των πολιτών ξυπνούν το πρωί θλιμμένοι, πάνε στη δουλειά τους περιμένοντας να τους απολύσουν, μετά γυρνούν στο σπίτι τους, κολλάνε στις ειδήσεις και λένε «Α! ήρθε το τέλος!» Όχι, το τέλος δεν ήρθε. Το τέλος θα το δώσουμε εμείς. Έτσι πιστεύω και το λέω αυτό θέλοντας να επισημάνω ότι προέρχομαι από μία γενιά που ήταν πολιτικοποιημένη. Κάναμε τους αγώνες μας, αλλά οι περισσότεροι από μας μετά βολεύτηκαν και κατέστρεψαν όλο το πολιτικό σύστημα των μετέπειτα χρόνων. Όσοι, λοιπόν, από μας κάτι κρατήσαμε μέσα μας όρθιο που αξίζει τον κόπο, πρέπει να το θυμηθούμε. Αυτό έκανα εγώ. Θυμήθηκα τον καλό μου εαυτό.
Δεν είναι δύσκολο να αλλάξουμε νοοτροπία;
Αποφασιστικότητα χρειάζεται και δυναμισμός. Η κουβέντα ενός φίλου, μία φωτογραφία που θα δούμε, ένα τραγούδι ή μια σκέψη το πρωί, την ώρα που πίνουμε τον καφέ μας μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε το «κλικ».
Εσάς τί σας έκανε να πείτε «δεν πάει άλλο»;
Τον περασμένο Μάρτη, έχοντας περάσει έναν πολύ ζορισμένο χειμώνα από πλευράς ψυχικής διάθεσης, έφτασα στο μη περαιτέρω και αποφάσισα, αντί να παίρνω αντικαταθλιπτικά, να αντιμετωπίσω την κατάσταση με το «όπλο» που έχω, το τραγούδι. Τότε βγήκα στο δρόμο με τους μουσικούς μου και αρχίσαμε να τραγουδάμε. Αυτό μας απελευθέρωσε και μας χάρισε χαμόγελο. Χάρισε χαμόγελο και στους περαστικούς. Από αυτή την κίνηση πήραμε κουράγιο και το καλοκαίρι κάναμε μερικές συναυλίες, οι οποίες είχαν τέτοια ένταση που ώρες- ώρες μου θύμιζαν διαδήλωση. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε τώρα στο «Ζυγό». Μαζί μας θα είναι και ο παιδικός μου φίλος, Κώστας Θωμαϊδης και η Ελένη Κοκκίδου, για την οποία τρελαίνομαι, απ’ όταν την είδα πέρσι στην παράσταση « Η γυναίκα της Πάτρας».
Το τραγούδι είναι το όπλο σας; Δεν είναι η ζωή σας;
Είναι πολύ μεγάλο λάθος να λες ότι κάτι είναι η ζωή σου. Η ζωή σου είσαι εσύ μέσα στην καθημερινότητά σου. Το τραγούδι μου δίνει μεγάλη χαρά και διεξόδους αλλά δεν είναι η ζωή μου. Είμαι πολύ τυχερή που βγάζω το ψωμί μου από κάτι που αγαπώ, αλλά ως εκεί. Περνώ πολύ μεγάλες περιόδους χωρίς να τραγουδώ. Δεν έχω καθόλου την αγωνία να υπάρχω μέσα από το τραγούδι. Πολλές φορές και για μεγάλο χρονικό διάστημα στη ζωή μου είπα ¨τέρμα το τραγούδι¨, όταν αισθάνθηκα ότι δεν είχα τίποτα να πω. Έτσι είμαι και στη ζωή μου. Έχω πολύ αγαπημένους φίλους, που τους τηλεφωνώ μόνο όταν έχω κάτι να τους πω.
Αλλά στο «Ζυγό» έχετε να πείτε πολλά στον κόσμο…
Εύχομαι ο «Ζυγός» να είναι τόπος εκτόνωσης και ελπίδας, όπου θα μιλάμε γι’ αυτά που μας απασχολούν και όχι να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν θέλω να μιλήσω για αγάπες και λουλούδια. Θέλω να πω «μάγκες, μπορούμε να πολεμήσουμε! Είμαστε μαζί, είμαστε πολλοί!» Έχω να βγάλω τόση τσατίλα! Όμως, δεν θέλω να την εκφράσω με μιζέρια, θα τη βγάλω με δυναμισμό και με προοπτική για το καλύτερο. Είναι πάρα πολύ ωραίο να αισθάνεσαι ότι η φωνή σου ενώνεται με τη φωνή εκατοντάδων ανθρώπων σε ένα τραγούδι, σε ένα στίχο, σε ένα σύνθημα. Η σκηνή είναι ένα βήμα όχι μόνο προσωπικής εκτόνωσης αλλά και βαθύτατης συνομιλίας με τον κόσμο που είναι από κάτω. Τα ίδια προβλήματα μοιραζόμαστε, τις ίδιες στεναχώριες. Και πρέπει να σας πω ότι η αναγκαία προϋπόθεση για να πάω φέτος να δουλέψω ήταν να υπάρχει στις παραστάσεις μου μόνο ένα εισιτήριο (10 ευρώ για τους όρθιους και 20 ευρώ για τους καθήμενους) χωρίς να είναι υποχρεωτική η κατανάλωση ποτού.
