Από το contemporaryjournalism.gr
Φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί «στου κακού τη σκάλα». Η Ελλάδα πληρώνει την αναξιοπιστία της κυβέρνησής της. Όταν ο κ.Γ.Παπανδρέου, το Νοέμβρη 2009, πήγε στις Βρυξέλλες ως πρωθυπουργός και κατήγγειλε στον Μπαρόζο, αλλά και στους άλλους ηγέτες, τους Έλληνες «ως κακομαθημένους, τεμπέληδες και διαφθαρμένους», αυτοί θεώρησαν ότι είχαν απέναντί τους έναν σοβαρό και γενναίο πολιτικό, που έφτανε στο σημείο να…
καταγγέλλει τη χώρα του, ετοιμασμένος να τραβήξει μία κόκκινη γραμμή με το παρελθόν και να οικοδομήσει μία νέα σχέση πολίτη- κράτους. Αυτή την αίσθηση, που έδωσε τότε στους εταίρους μας, την είδαμε αμέσως μετά να μεταγράφεται ως αρθρογραφία στον αμερικανικό και βρετανικό τύπο, όπως και στον γερμανικό, τοποθετώντας επί της κεφαλής του Γ.Παπανδρέου το φωτοστέφανο του αποφασισμένου πολιτικού μάρτυρος. Από τότε ως σήμερα κύλησαν δυο χρόνια.Τώρα ο Γ.Παπανδρέου είναι γυμνός. Κανείς στην ΕΕ δεν τον υπολογίζει. Συζητούν για την ελληνική κρίση και εκείνος περιμένει από τους δημοσιογράφους ή από ακριτομυθίες στελεχών της Κομισιόν, μήπως και μάθει τι «παίζει» ανάμεσα σε Σαρκοζί και Μέρκελ, που αποφασίζουν πριν από αυτόν για μας. Σα δαρμένο σκυλί, στη γωνία, περιμένει να του μιλήσει ο Ρομπάι, που δε μετείχε της σύσκεψης… έτσι για το θεαθήναι. Εν τω μεταξύ ο κόσμος από κάτω καζάνι που βράζει. Γιατί αν παίρνονταν μέτρα στην ώρα τους- βλέπε Ιρλανδία- δε θα φτάναμε εδώ. Όμως ο Γ.Παπανδρέου διακρίνεται για τον πολιτικό αυτισμό του. Περιχαρακωμένος στον εαυτό του, νομίζει ότι κυβερνά την Ελλάδα, τη στιγμή που η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει είναι να σηκωθεί και να φύγει. Η παρουσία του εμποδίζει τις εξελίξεις.
καταγγέλλει τη χώρα του, ετοιμασμένος να τραβήξει μία κόκκινη γραμμή με το παρελθόν και να οικοδομήσει μία νέα σχέση πολίτη- κράτους. Αυτή την αίσθηση, που έδωσε τότε στους εταίρους μας, την είδαμε αμέσως μετά να μεταγράφεται ως αρθρογραφία στον αμερικανικό και βρετανικό τύπο, όπως και στον γερμανικό, τοποθετώντας επί της κεφαλής του Γ.Παπανδρέου το φωτοστέφανο του αποφασισμένου πολιτικού μάρτυρος. Από τότε ως σήμερα κύλησαν δυο χρόνια.Τώρα ο Γ.Παπανδρέου είναι γυμνός. Κανείς στην ΕΕ δεν τον υπολογίζει. Συζητούν για την ελληνική κρίση και εκείνος περιμένει από τους δημοσιογράφους ή από ακριτομυθίες στελεχών της Κομισιόν, μήπως και μάθει τι «παίζει» ανάμεσα σε Σαρκοζί και Μέρκελ, που αποφασίζουν πριν από αυτόν για μας. Σα δαρμένο σκυλί, στη γωνία, περιμένει να του μιλήσει ο Ρομπάι, που δε μετείχε της σύσκεψης… έτσι για το θεαθήναι. Εν τω μεταξύ ο κόσμος από κάτω καζάνι που βράζει. Γιατί αν παίρνονταν μέτρα στην ώρα τους- βλέπε Ιρλανδία- δε θα φτάναμε εδώ. Όμως ο Γ.Παπανδρέου διακρίνεται για τον πολιτικό αυτισμό του. Περιχαρακωμένος στον εαυτό του, νομίζει ότι κυβερνά την Ελλάδα, τη στιγμή που η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει είναι να σηκωθεί και να φύγει. Η παρουσία του εμποδίζει τις εξελίξεις.
