Μα πόσο βαμπίρ μπορεί να είναι; Ρουφάνε το αίμα απ’ ό,τι έχει ζωή για να συντηρήσουν τη νεκροζώντανη εξουσία τους (που στηρίζεται μόνο στους απ’ έξω )και τα κέρδη των συνεργατών τους.
Η Αθήνα δεν έχει γεμίσει μόνο σκουπίδια, έχει γεμίσει ανθρώπους που ζουν από τα σκουπίδια. Αυτό δεν μας πειράζει; Σου λέει, κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Ποιανών τη δημόσια υγεία; Αυτών που μέχρι το τέλος του χρόνου άντε αρχές του επόμενου θα ζουν με 500 – 300 ευρώ, με την κυβέρνηση να βρίσκεται σε αμόκ με το τσεκούρι στο χέρι. Εδώ, έτσι που τα κάνανε αυτά τα τομάρια, που θα λεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου κινδυνεύει η ζωή ολωνών πόσο μάλλον η δημόσια υγεία. Τους πήρε ο πόνος για τη δημόσια υγεία αυτών που καθημερινά σκοτώνουν. Λες και δεν ξέρουμε ότι όλη κι όλη η πρεμούρα είναι να ξεπουληθεί κάθε δημόσια υπηρεσία στους ιδιώτες, αυτή την «καθαγιασμένη» φάρα που υπό τη σκέπη της όλα λειτουργούν «ρολόι» (λέμε τώρα) έναντι αδρής αμοιβής. Γιατί πάνω απ’ όλα οι ιδιώτες δεν κάνουν αρπαχτές. Ποτές. Ειδεμή να τους κοπεί ο έρωτας για την ελεύθερη αγορά.
Αλλά υπάρχει και μια δημόσια ψυχική υγεία που βρίσκεται σε ύφεση. Όταν δίπλα σου περπατούν ανθρώπινα κουρέλια, ανάμεσά τους γέροι που ένας θεός ξέρει πως πετάχτηκαν στο δρόμο ύστερα από μια ολόκληρη ζωή, στα στερνά τους έγιναν ζητιάνοι, όταν κάποιοι συσωρρεύουν για πέντε γενιές μετά από αυτούς, πως ν’αντδιράσεις, πώς να λειτουργήσεις, πόσο να «ματώσεις» μέσα σου (για να θυμηθούμε και μια παλιά έκφραση του ανεκδιήγητου πρωθυπουργίσκου). Οι γέροι είναι οι πρώτοι που ξεκληρίζονται μπροστά στα μάτια μας και καθώς φαίνεται μετά τα καταγγελθέντα περιστατικά ακολουθούν τα παιδιά. Και βεβαίως οι άνεργοι και οι υπερχρεωμένοι «βασικοί μέτοχοι» της αυτοχειρίας.
Αν στόχος τους λοιπόν είναι η ίδια η ζωή ( αν ακούγεται υπερβολικό ας αναλογιστεί κανείς τις πρόσφατες διαδηλώσεις) αυτή πρώτα απ’ όλα πρέπει να διασωθεί, από τους από κάτω, με την οργάνωση της αλληλεγγύης – η οποία, στο βαθμό που αυτή θα μπορούσε να είναι και χρηματική πλήττεται σαφώς από το μέτρο των αποδείξεων αλλά μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Βενιζέλε, θες απόδειξη άμα δώσω ένα δεκάευρω σε μια γιαγιά να φάει; Μη σου πω τι θα πάρεις...
Το ζητούμενο είναι να μείνουμε όρθιοι όσοι περισσότεροι γίνεται. Πώς αλλιώς θα τους στείλουμε από κει που ΄ρθανε; Και τους δικούς μας και τους άλλους που δεν ζητούν απλώς να πληρωθούν από αυτά που δεν τους χρωστάμε, θέλουν να επωφεληθούν κι απ’ το πτώμα...
