Σε νέες βάσεις θέτει το σύγχρονο ελληνικό δράμα η μεγαλειώδης διαδήλωση που έγινε την Τετάρτη 19 Οκτώβρη στην Αθήνα, καθώς η συμμετοχή ξεπέρασε μετά βεβαιότητας τα 250.000 άτομα με πολλές αξιόπιστες πηγές να κάνουν λόγο ακόμη και για 400.000 άτομα, ενώ εξ ίσου μαζικές συγκεντρώσεις, με πρωτοφανή συμμετοχή, έγιναν σε δεκάδες ακόμη πόλεις της Ελλάδας. Το πρόβλημα της «διάσωσης» της Ελλάδας (που μόνο κατ’ ευφημισμό έχει αυτή την ονομασία, όπως δηλαδή η αφιλόξενη θάλασσα του Πόντου καλείται Εύξεινος και το ξύδι γλυκάδι) έπαιρνε ως δεδομένη την ικανότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου να επιβάλλει ότι μέτρο κρίνει σκόπιμο, ακόμη κι αν δεν συνοδευόταν από... καμιά νομιμοποίηση στη συνείδηση των πολιτών.
Το θέμα όμως πλέον για την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είναι πολύ πιο βαθύ. Η απροθυμία της πρώην υπουργού Λ. Κατσέλη να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο φέρνει στην επιφάνεια τα ρήγματα που υπάρχουν ακόμη και στον πυρήνα της κυβέρνησης, εκεί που ανήκε μέχρι πρόσφατα η σύζυγος του Γερ. Αρσένη. Η αδυναμία της κυβέρνησης να καθαρίσει τους δρόμους από τα σκουπίδια, παρότι ενεργοποίησε κάθε αυταρχικό μέτρο που είχε στη διάθεσή της, δείχνει επίσης τα περιορισμένα όρια του «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Τέλος, η επίθεση του Γ. Παπανδρέου στους δικαστικούς από το βήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας έδειξε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική που έχει καταφέρει να αναγάγει σε εχθρούς ακόμη και τμήματα της κρατικής μηχανής που αποτελούσαν ανέκαθεν σημείο στήριξης για κάθε κυβέρνηση: στρατιωτικούς, διπλωμάτες και τώρα δικαστές.
«Το διακύβευμα εδώ δεν είναι μόνο κατά πόσο η ελληνική βουλή μπορεί να ψηφίσει το νόμο», ανέφερε σχολιαστής του βρετανικού δικτύου BBC, με αφορμή την συγκέντρωση. «Βλέποντας τα τεράστια πλήθη στον δρόμο, τα υπουργεία της κυβέρνησης κατειλημμένα και τη βία, το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα μπορεί να επιβάλλει αυτά τα νέα μέτρα λιτότητας», ανέφερε ο βρετανός αναλυτής, με μια αφοπλιστική ευστοχία. Και για να πούμε δε τα πράγματα με το όνομά τους, αφήνοντας κατά μέρους τις ρητορικές ερωτήσεις, το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν η κοινωνία αρνείται να υποταχθεί – γιατί περί αυτού πρόκειται...
Σε αυτό το πλαίσιο πολύ φοβόμαστε ότι ακόμη και η πρόοδος που καταγράφεται στα ανώτερα κλιμάκια της ΕΕ τα τελευταία 24ωρα πολύ σύντομα θα αποδειχθεί ανεπαρκής, καθώς θεωρεί δεδομένη την εφαρμογή των εξοντωτικών προγραμμάτων λιτότητας. Η συντελεσθείσα πρόοδος αναφέρεται σε δύο επίπεδα: Το πρώτο είναι η συμφωνία της Γερμανίας να αυξηθούν τα κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) και να φθάσουν ακόμη και τα 2 τρις. ευρώ, έτσι ώστε να είναι εφικτή η στήριξη των ευρωπαϊκών τραπεζών και δη των γαλλικών από το Ευρωπαϊκό Ταμείο, όταν θα κληθούν να ενσωματώσουν τις ζημιές από το νέο κούρεμα των ελληνικών ομολόγων. Η άλλη λύση, να αναλάμβανε το γαλλικό δημόσιο το κόστος της διάσωσης θα καταβαράθρωνε μεμιάς την αξιολόγηση της Γαλλίας με ΑΑΑ, που ούτως ή άλλως είναι υπό συζήτηση.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο επήλθε συμφωνία μεταξύ της Άνγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζύ σχετίζεται με την υποχώρηση που έκανε η Γερμανία, αποδεχόμενη μια μικρότερη μείωση του ελληνικού χρέους, από 50-60% που υπολόγιζε αρχικά σε ένα χαμηλότερο επίπεδο της τάξης του 30-50%, έτσι ώστε οι απώλειες των γαλλικών τραπεζών να κινηθούν σε λογικά και διαχειρίσιμα επίπεδα. Και τα δύο αυτά σημεία συμφωνίας (που υπήρχαν σε ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν και των γερμανικών Φαϊνάνσιαλ Τάιμς) διευκολύνουν την λήψη αποφάσεων στη Σύνοδο Κορυφής της Κυριακής, χωρίς ωστόσο να απομακρύνουν κι όλα τα εμπόδια για την προώθηση του γερμανικού σχεδίου για την χρεωκοπία της Ελλάδας.
Το σημαντικότερο δε όλων, η έλλειψη συναίνεσης από την κοινωνία όπως φάνηκε από την συγκέντρωση της 19ης Οκτώβρη που χωρίζει τον πολιτικό χρόνο στα δύο: πριν και μετά από αυτή την ημερομηνία...
Το θέμα όμως πλέον για την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είναι πολύ πιο βαθύ. Η απροθυμία της πρώην υπουργού Λ. Κατσέλη να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο φέρνει στην επιφάνεια τα ρήγματα που υπάρχουν ακόμη και στον πυρήνα της κυβέρνησης, εκεί που ανήκε μέχρι πρόσφατα η σύζυγος του Γερ. Αρσένη. Η αδυναμία της κυβέρνησης να καθαρίσει τους δρόμους από τα σκουπίδια, παρότι ενεργοποίησε κάθε αυταρχικό μέτρο που είχε στη διάθεσή της, δείχνει επίσης τα περιορισμένα όρια του «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Τέλος, η επίθεση του Γ. Παπανδρέου στους δικαστικούς από το βήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας έδειξε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική που έχει καταφέρει να αναγάγει σε εχθρούς ακόμη και τμήματα της κρατικής μηχανής που αποτελούσαν ανέκαθεν σημείο στήριξης για κάθε κυβέρνηση: στρατιωτικούς, διπλωμάτες και τώρα δικαστές.
«Το διακύβευμα εδώ δεν είναι μόνο κατά πόσο η ελληνική βουλή μπορεί να ψηφίσει το νόμο», ανέφερε σχολιαστής του βρετανικού δικτύου BBC, με αφορμή την συγκέντρωση. «Βλέποντας τα τεράστια πλήθη στον δρόμο, τα υπουργεία της κυβέρνησης κατειλημμένα και τη βία, το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα μπορεί να επιβάλλει αυτά τα νέα μέτρα λιτότητας», ανέφερε ο βρετανός αναλυτής, με μια αφοπλιστική ευστοχία. Και για να πούμε δε τα πράγματα με το όνομά τους, αφήνοντας κατά μέρους τις ρητορικές ερωτήσεις, το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν η κοινωνία αρνείται να υποταχθεί – γιατί περί αυτού πρόκειται...
Σε αυτό το πλαίσιο πολύ φοβόμαστε ότι ακόμη και η πρόοδος που καταγράφεται στα ανώτερα κλιμάκια της ΕΕ τα τελευταία 24ωρα πολύ σύντομα θα αποδειχθεί ανεπαρκής, καθώς θεωρεί δεδομένη την εφαρμογή των εξοντωτικών προγραμμάτων λιτότητας. Η συντελεσθείσα πρόοδος αναφέρεται σε δύο επίπεδα: Το πρώτο είναι η συμφωνία της Γερμανίας να αυξηθούν τα κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) και να φθάσουν ακόμη και τα 2 τρις. ευρώ, έτσι ώστε να είναι εφικτή η στήριξη των ευρωπαϊκών τραπεζών και δη των γαλλικών από το Ευρωπαϊκό Ταμείο, όταν θα κληθούν να ενσωματώσουν τις ζημιές από το νέο κούρεμα των ελληνικών ομολόγων. Η άλλη λύση, να αναλάμβανε το γαλλικό δημόσιο το κόστος της διάσωσης θα καταβαράθρωνε μεμιάς την αξιολόγηση της Γαλλίας με ΑΑΑ, που ούτως ή άλλως είναι υπό συζήτηση.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο επήλθε συμφωνία μεταξύ της Άνγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζύ σχετίζεται με την υποχώρηση που έκανε η Γερμανία, αποδεχόμενη μια μικρότερη μείωση του ελληνικού χρέους, από 50-60% που υπολόγιζε αρχικά σε ένα χαμηλότερο επίπεδο της τάξης του 30-50%, έτσι ώστε οι απώλειες των γαλλικών τραπεζών να κινηθούν σε λογικά και διαχειρίσιμα επίπεδα. Και τα δύο αυτά σημεία συμφωνίας (που υπήρχαν σε ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν και των γερμανικών Φαϊνάνσιαλ Τάιμς) διευκολύνουν την λήψη αποφάσεων στη Σύνοδο Κορυφής της Κυριακής, χωρίς ωστόσο να απομακρύνουν κι όλα τα εμπόδια για την προώθηση του γερμανικού σχεδίου για την χρεωκοπία της Ελλάδας.
Το σημαντικότερο δε όλων, η έλλειψη συναίνεσης από την κοινωνία όπως φάνηκε από την συγκέντρωση της 19ης Οκτώβρη που χωρίζει τον πολιτικό χρόνο στα δύο: πριν και μετά από αυτή την ημερομηνία...
