ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣΗ δραματική επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, η οποία απειλεί πλέον σοβαρά τη κοινωνική συνοχή, είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει τα πολιτικά και ιδεολογικά δεδομένα των τελευταίων τριάντα ετών.Οι μετατοπίσεις των κομμάτων και οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων, οδηγούν αναπόφευκτα στην ανασύνθεση του πολιτικού και ιδεολογικού χάρτη, που χαράχθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, αλλά κυρίως διαμορφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Οι επιπτώσεις της κρίσης, πέραν του ότι έχουν ενισχύσει τη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης κατά του πολιτικού συστήματος, εντείνει τον προβληματισμό μεταξύ των στελεχών, αλλά και μεταξύ των ψηφοφόρων, των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Έναν προβληματισμό που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε διεργασίες που ουδείς σήμερα μπορεί να αποφανθεί που θα καταλήξουν.
Το βέβαιο είναι, κι αυτό αφορά κυρίως το κυβερνών κόμμα, ότι τα κόμματα δεν αποτελούν πλέον σημείο πολιτικής και ιδεολογικής αναφοράς. Το ΠΑΣΟΚ λαμβάνει μέτρα τα οποία μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το πιο «συντηρητικό» κομμάτι του, θα τα χαρακτήριζε «νεοφιλελεύθερα». Από την άλλη η Νέα Δημοκρατία, λόγω των ραγδαίων εξελίξεων, δεν μπόρεσε να ασχοληθεί επισταμένα με την «επικαιροποίηση» του πολιτικού και ιδεολογικού της αποτυπώματος, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να προσαρμοσθεί στις νέες τάσεις που κυοφορούνται στο υπόστρωμα της κοινωνίας.
Η κεντροαριστερά του «μνημονίου», δεν έχει σχέση με την κεντροαριστερά του «εκσυγχρονισμού», ενώ και οι δύο δεν έχουν πλέον καμία σχέση με την κεντροαριστερά της «Αλλαγής». Το ίδιο συμβαίνει και με την κεντροδεξιά. Η σημερινή κεντροδεξιά δεν μοιάζει με την παράταξη που ενέπνεε η ισχυρή προσωπικότητα και ο συγκεντρωτισμός του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Διαφέρει δε από εκείνη του «φιλελεύθερου σοκ», που ήθελε ως γνώρισμα να προσδώσει η ηγεσία Μητσοτάκη, αλλά και από την κεντροδεξιά του «μεσαίου χώρου», στην οποία επένδυσε πολιτικά η ηγεσία Καραμανλή.
Και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, έχουν μείνει με τους βασικούς «πυρήνες» τους, έχοντας απομακρυνθεί από τον πολυτασικό χαρακτήρα τους και την πολυσυλλεκτική φυσιογνωμία τους. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, θέλοντας να διαγράψει από το «σκληρό δίσκο» τον «συντεχνιακό σοσιαλισμό», ενώ η Νέα Δημοκρατία ακολουθώντας αντίστροφη πορεία, επιστρέφει στο παρελθόν προκειμένου να ξαναβρεί τις ρίζες της στο «Λαϊκό Κόμμα».
Είναι προφανές ότι τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που κινούνται στις παρυφές των δύο μεγάλων παρατάξεων, «κάθονται» πάνω σε μια ωρολογιακή βόμβα η οποία είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να εκραγεί.
