Η χύτρα τής οργής τού λαού !
Το αγωνιστικό και δημοκρατικό παρελθόν του γνωστού σκηνοθέτη είναι γνωστό. Εκείνο όμως πού δεν μας ήταν γνωστό είναι αυτό πού προσωπικά του συνέβει από επίθεση πού δέχθηκε στο σπίτι του και παραλίγο να του κοστίσει την ζωή του…
Σήμερα, βγαίνει με διαφορετικές και πιο κατασταλαγμένες σκέψεις…
Να πάνε στα χωριά τους, να πάνε στις καλύβες της Αφρικής, των Μάου-Μάου και τις σπηλιές της ζούγκλας, να πάνε στην Μέκκα, να πάνε να φυτεύουνε παπαρούνες στο Αφγανιστάν και στα μπουντουλοχώρια της Ασίας ( απ΄ όπου άξεστοι και απολίτιστοι με την σακούλα το χασίσι για πούλημα ξεκίνησαν), όπου θέλεις να πάνε, αλλά να μας αδειάσουν τον τόπο πρίν φύγει το καπάκι της χύτρας και της κατσαρόλας και σπάσει τα κεφάλια πρώτα των πολιτικών πού τους μάζεψαν και μετά των όσων πολιτικών ομάδων σήμερα τους υποστηρίζουν…
Γιατί, από τους πολιτικούς πάθαμε καί παθαίνουμε, χώρια πού κάποιοι απ΄ αυτούς έρριξαν με κλεψιές και την οικονομία της χώρας στο δόκανο του ΔΝΤ, με ότι αυτό συνεπάγεται…
Κατάντησαν την υπερήφανη Ελλάδα, μιά Αφρικανική επαρχία τών Ζουλού, καί τών Μάου Μάου...
Γιατί αυτοί, οί λεγόμενοι κακώς, δήθεν «οικονομικοί μετανάστες», πού χωρίς χαρτιά και χωρίς να τους καλέσει κανείς μπήκαν παράνομα σε ξένη χώρα, δεν έχουνε καμιά σχέση και καμιά έφεση προόδου και κουλτούρας Ευρωπαϊκής αλλά και Ελληνικής Παράδοσης…
Οί περισσότεροι είναι εγκληματικά στοιχεία των Αφρικανικών φυλακών, μαχαιροβγάλτες πού έχουν μάθει να σκοτώνουν στα δάση της Αφρικής,και πού ουδεμία σχέση έχουν με τους αγαθούς και καλούς Αφρικανούς πού βλέπουμε στις Ορθόδοξες Ιεραποστολές !
Αλλά και εάν υπάρχουν μερικοί και ελάχιστοι καλοί, πού εργάζονται τίμια σε δουλειές του ποδαριού για να ζήσουν ( και ασφαλώς θα υπάρχουν), άντε εσύ να τους ξεχωρίσεις, χωρίς χαρτιά και ταυτότητα, διακινδυνεύοντας έτσι και το κεφάλι σου…
Γενικώς όμως, εκατό χρόνια να μείνουν εδώ, αυτοί δεν πρόκειται ν΄ αλλάξουν.
Αυτά τα εγκληματικά στοιχεία έχουνε μίσος για τους λευκούς, και ειδικά για τους Έλληνες πού τους βλέπουνε με τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τις οικογένειες, και τις ανέσεις τους, και βαθύτατα, μέχρι θανάτου θα λέγαμε τους ζηλεύουν….
Κ ι΄ όμως, αυτοί οί απολίτιστοι, αυτοί οί κάφροι της Αφρικής και της Ασίας, πού τους βοηθήσαμε, τούς ταϊσαμε, τους ντύσαμε, τους ανεχθήκαμε, σήμερα μας τρομοκρατούν και μας σφάζουν για μερικά ευρώ μέσα στην ίδια την χώρα μας μη μπορώντας ελεύθερα να κυκλοφορήσουμε και να πάμε στις δουλειές μας !
Νά φύγουν καί να πάνε στόν τόπο τους !
Δέν θα εκπολιτιστούν, τα άγρια καί εγκληματικά αυτά στοιχεία πού τριγυρίζουν όλη την μέρα χωρίς ταυτότητα τούς δρόμους τών πόλεων γιά να κλέψουν καί να σφάξουν Έλληνες πολίτες...
Εάν τους θέλουν οί πολιτικοί μας, είτε οί πράσινοι είτε οί μπλέ, είτε οί κόκκινοι ( αλλά καί οί ...πολύχρωμοι), τότε να τους πάρουν στα σπίτια τους να τους βάλουν και να τους ενσωματώσουν μέσα στις οικογένειές τους, να τους βάλουν με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, να δοκιμάσουν κι΄ αυτοί μερικά από τα περίεργα δολοφονικά γούστα τους, και όχι να τους φορτώνουν με το ζόρι στον Ελληνικό λαό τάχατες για να τους ενσωματώσουν τεχνητά στην Ελληνική κοινωνία.
Αυτή η πολιτική της ενσωμάτωσης των μεταναστών και μάλιστα των κακοποιών στοιχείων δείχνει ότι οί πολιτικοί αυτοί, ή είναι εντελώς φαφλατάδες και ανεύθυνοι, ή εκτελούν εντολές κάποιων άγνωστων κύκλων και με συγκεκριμένο στόχο !
Αυτοί οί πολιτικοί, ως νέοι Εφιάλτες πού εγγίζουν τα όρια της προδοσίας είναι άκρως επικίνδυνοι για την χώρα και θα πρέπει το γρηγορότερο να απομονωθούν πρίν είναι αργά για όλους μας…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΥ...
============================
Άς δούμε όμως και την συνέντευξη Κούνδουρου, όπως την βρήκαμε στο διαδίκτυο:
-- Πριν από μερικούς μήνες ζήσατε ακόμη μία τρομερή περιπέτεια στην ούτως ή άλλως περιπετειώδη ζωή σας.Κατ΄ αρχάς,πώς αισθάνεστε σήμερα;
--«Βράχος ! Το συμβάν βέβαια έχει ακόμη την “ουρά” του γιατί τα άτιμα τα πλευρά θέλουν μήνες να κολλήσουν. Επτά-οκτώ μήνες. Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα…»
- Για ποιον λόγο μπορεί κάποιος να χαίρεται που παραλίγο να πεθάνει;
--«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει Ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές ανοησίες.
Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα…»
- Από εκείνη τη βραδιά τί δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
--«Εκείνο το “…μην τον κρατάς άλλο, πνίξτον, τον π….η! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα πάτρα ελληνικά. Εγώ π….ς;
- Από εκείνη τη βραδιά τί δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
--«Εκείνο το “…μην τον κρατάς άλλο, πνίξτον, τον π….η! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα πάτρα ελληνικά. Εγώ π….ς;
--Καλά το “πνίξτον”, αλλά τον “ π…” τι το θέλανε;
--Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες.
Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σε 1.400.000 ξένους μέσα στη χώρα μας;
Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».
- Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι;
--«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι.
- Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι;
--«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι.
Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει.Τους το έδωσα.
Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα.
Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί 15 ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».
- Ετυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό μετά το περιστατικό; Και αν ναι,τι έγινε;
--«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”.
Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα.
Πήδηξα έξω, σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”.
Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπωση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά Πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».
- Θα πρέπει να είναι πολύ παράξενο για έναν άνθρωπο που έχει δει τόσο πολλά: Εμφύλιο,Κατοχή, εκτελέσεις, εξορία στη Μακρόνησο...
--«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μιας αδεξιότητάς μου. Ηταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός Έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό…
- Θα πρέπει να είναι πολύ παράξενο για έναν άνθρωπο που έχει δει τόσο πολλά: Εμφύλιο,Κατοχή, εκτελέσεις, εξορία στη Μακρόνησο...
--«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μιας αδεξιότητάς μου. Ηταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός Έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό…
Οπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι πιά μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”.
Ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και ο καθένας μπορεί να υποστεί το οτιδήποτε. Η Αστυνομία, σύμφωνα πάντα με τα λόγια του, μπορεί να κάνει πάρα πολύ λίγα πράγματα και ακόμη λιγότερα να κυνηγήσει, πόσω μάλλον να καταδικάσει. Και έτσι είναι.
Κακό τέλος είχε η ηρωική ελληνική φυλή μετά το αλβανικό, μετά τον ανταρτοπόλεμο, μετά το ασικλίκι, μετά τη νίκη της Δεξιάς, μετά το Μακρονήσι.
Ολα αυτά τα πράγματα σφράγισαν το κακό μέρος από τη μοίρα του Ρωμιού. Ισως μας προόριζε η μοίρα για μια καλύτερη ζωή. Για ελευθερία».
- Η Ελλάδα ωστόσο έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια.
--«Κρατήθηκε από το αίμα κάποιων που βρέθηκαν φάτσα με φάτσα με τον θάνατο. Και τι είχαν κάνει; Πρόδωσαν, λέει, την πατρίδα. Μα την πατρίδα την προδίδουν κάθε μέρα.
- Η Ελλάδα ωστόσο έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια.
--«Κρατήθηκε από το αίμα κάποιων που βρέθηκαν φάτσα με φάτσα με τον θάνατο. Και τι είχαν κάνει; Πρόδωσαν, λέει, την πατρίδα. Μα την πατρίδα την προδίδουν κάθε μέρα.
Την πατρίδα σήμερα την προδίδουν οι βουλευτές, την προδίδουν οι άνθρωποι με το πολύ χρήμα, την προδίδουν αυτοί οι αθλιότατοι που διαχειρίστηκαν τα εθνικά ταμεία μας- ο Τσοχατζόπουλος, ας πούμε. Τους ξέρουμε όλοι.
Σήμερα ο Ελληνικός λαός είναι ταπεινωμένος και με σκυμμένο το κεφάλι.
Μονάχα η φοβερή πείνα, η οποία κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και σε μερικούς μήνες θα μετατρέψει τον φόβο σε πανικό, θα σπρώξει κατά τη γνώμη μου τον λαό στον δρόμο...
Είδες τι έγινε στην Αγγλία; Θα το κάνουμε κι εμείς, δεν γίνεται αλλιώς.
Με τη φωνή “Κάτω οι βάρβαροι”. Οι χρηματιστές, η κυρία Μέρκελ, αυτοί είναι οι βάρβαροι. Εμείς τι φταίμε; Θα μου πεις, δεν υπάρχει άνθρωπος σε μια δημοκρατική κοινωνία που να μη φταίει. Αλλά αν κάνεις σε καθέναν μια ανάλυση θα δεις ότι δεν φταίμε. Εσύ τι φταις; Εγώ τι φταίω;
Υπάρχει αυτή η τρομερή γενίκευση.
Ολοι τα φάγαμε. Τι πρόλαβες να φας εσύ ή εγώ;
Ο ελληνικός λαός είναι αμέτοχος εκ των πραγμάτων. Οχι μόνο δεν τα έφαγε αλλά δεν είχε και τη δυνατότητα να τα φάει γιατί ζει κάτω από τον ζυγό δημοκρατικών κυβερνήσεων, είτε λέγονται Νέα Δημοκρατία είτε λέγονται ΠαΣοΚ.
Οι τρομοκράτες του λαού είναι το κράτος. Ποιος είναι περισσότερο τρομοκράτης σήμερα από τον κ. Παπακωνσταντίνου; Ο φουκαράς που τραβά μια τουφεκιά και σκοτώνει έναν άλλον φουκαρά δεν είναι τρομοκράτης. Είναι παιχνίδι. Οι τρομοκράτες δεν είναι πια κάτι αόριστο. Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα, έχει επίθετο, έχει ΑΦΜ. Τα έχει όλα».
- Τι κάνει λοιπόν μπροστά στο αδιέξοδο ένας Έλληνας καλλιτέχνης;
--«Δεν είναι εύκολο να είσαι Ελληνας αυτή τη στιγμή. Ή πρέπει να αποσυρθείς στο σπίτι σου και απλώς να βλέπεις, σαν παρατηρητής, ή, αν θες να πάρεις μέρος στα πράγματα, θα πρέπει να γίνεις πρόσωπο υπό έλεγχο. Οχι της Αστυνομίας ή της εξουσίας αλλά του γείτονά σου, του αδελφού σου, της Ιστορίας που σε περικυκλώνει. Πρέπει να είσαι συνεχώς υπόλογος.
- Τι κάνει λοιπόν μπροστά στο αδιέξοδο ένας Έλληνας καλλιτέχνης;
--«Δεν είναι εύκολο να είσαι Ελληνας αυτή τη στιγμή. Ή πρέπει να αποσυρθείς στο σπίτι σου και απλώς να βλέπεις, σαν παρατηρητής, ή, αν θες να πάρεις μέρος στα πράγματα, θα πρέπει να γίνεις πρόσωπο υπό έλεγχο. Οχι της Αστυνομίας ή της εξουσίας αλλά του γείτονά σου, του αδελφού σου, της Ιστορίας που σε περικυκλώνει. Πρέπει να είσαι συνεχώς υπόλογος.
Η δική μου αντίσταση ήταν πάντα να κάνω ταινίες όχι διασκεδαστικές αλλά που ήθελαν να καταθέσουν το άδικο μαρτύριο ενός λαού που προοριζόταν για καλύτερη μοίρα. Και αυτό πρόκειται να κάνω τώρα με την επόμενη ταινία μου, το «Πλοίο».
Ο πατέρας του Νίκου Κούνδουρου αρνήθηκε τα τρία παιδιά του να γίνουν μέλη της φασιστικής νεολαίας του Μεταξά.«Το πληρώσαμε επί χρόνια»λέει σήμερα ο σκηνοθέτης.«Μετά ήρθαν ο πόλεμος, η Κατοχή, η πείνα, σε κάθε γωνιά βλέπαμε από ένα πτώμα ή και περισσότερα.
Ο πατέρας του Νίκου Κούνδουρου αρνήθηκε τα τρία παιδιά του να γίνουν μέλη της φασιστικής νεολαίας του Μεταξά.«Το πληρώσαμε επί χρόνια»λέει σήμερα ο σκηνοθέτης.«Μετά ήρθαν ο πόλεμος, η Κατοχή, η πείνα, σε κάθε γωνιά βλέπαμε από ένα πτώμα ή και περισσότερα.
Από τα 17 μου βρέθηκα στα σπάργανα του ΕΑΜ, στην ένοπλη ομάδα Μπάιρον. Δεν είναι εύκολα όλα αυτά για ένα πιτσιρίκι που αλλιώς μεγάλωσε και αλλιώς αναγκάστηκε να βιώσει τη ζωή. Ηταν φυσικό λοιπόν να διαμορφώσει μια άποψη σε ένα νεαρό παιδί που το μόνο που του έμενε ήταν ή να πάρει ένα τουφέκι και να πάει στα βουνά, ή να υποταχθεί. Τίποτε άλλο».Το δεύτερο δεν ταίριαζε ούτε στον Νίκο Κούνδουρο ούτε στα αδέλφια του.
Ο σκηνοθέτης μνημονεύει τον Ρήγα Φεραίο:
Ο σκηνοθέτης μνημονεύει τον Ρήγα Φεραίο:
«Του Ελληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υποφέρει...»
«Δεν ξέρω για σήμερα, αλλά του τότε Ελληνα ο τράχηλος δεν άντεχε την ταπείνωση, την ευτέλεια, το τίποτε μιας παθητικής ζωής. Προτιμούσε την πιο σκληρή διαδικασία, ακόμη και να έρθει φάτσα με φάτσα με τον θάνατο.
Σήμερα ο θάνατος είναι είδος πολυτελείας. Τον συναντάς σε κανένα νοσοκομείο με τρεις νοσοκόμες γύρω σου και με μια “πάπια” να φροντίζει το κορμί σου ώστε να μην ταπεινωθεί. Είναι το ίδιο με το να έχεις έρθει φάτσα με φάτσα με το εκτελεστικό απόσπασμα...
Τη βραδιά της προηγουμένης της εκτέλεσης του Μπελογιάννη το κόμμα μου ζήτησε να φροντίσω τη γυναίκα του χωμένος σε ένα αυτοκίνητο έξω από τις φυλακές της Καλλιθέας περιμένοντας να ακούσουμε τον κρότο έξι-επτά τουφεκιών. Ολα αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα ξεχάσεις εύκολα και γίνονται ένα, με την ως τότε ζωή σου.
Εξοικειώνεσαι και δεν τα βγάζεις ποτέ από μέσα σου».
«Το “Πλοίο” είναι ένα σχέδιο που γεννήθηκε μέσα από κάποιες περίεργες αλήθειες»λέει ο Νίκος Κούνδουρος για την επόμενη ταινία του,η οποία βρίσκεται «στο 12 παρά ένα για να γυριστεί». Θα είναι αγγλόφωνη και με άγνωστους ηθοποιούς στη διανομή.
«Πριν από περίπου δύο χρόνια μάθαμε ότι ένα πλοίο μαύρο σαν την Κόλαση, που κουβαλούσε στάρι ήρθε από την Αμερική,άραξε κάπου εδώ στις θάλασσες του Ιονίου και στη συνέχεια έφυγε για το Ισραήλ που,ως γνωστόν,δεν παράγει στάρι.
Τη βραδιά της προηγουμένης της εκτέλεσης του Μπελογιάννη το κόμμα μου ζήτησε να φροντίσω τη γυναίκα του χωμένος σε ένα αυτοκίνητο έξω από τις φυλακές της Καλλιθέας περιμένοντας να ακούσουμε τον κρότο έξι-επτά τουφεκιών. Ολα αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα ξεχάσεις εύκολα και γίνονται ένα, με την ως τότε ζωή σου.
Εξοικειώνεσαι και δεν τα βγάζεις ποτέ από μέσα σου».
«Το “Πλοίο” είναι ένα σχέδιο που γεννήθηκε μέσα από κάποιες περίεργες αλήθειες»λέει ο Νίκος Κούνδουρος για την επόμενη ταινία του,η οποία βρίσκεται «στο 12 παρά ένα για να γυριστεί». Θα είναι αγγλόφωνη και με άγνωστους ηθοποιούς στη διανομή.
«Πριν από περίπου δύο χρόνια μάθαμε ότι ένα πλοίο μαύρο σαν την Κόλαση, που κουβαλούσε στάρι ήρθε από την Αμερική,άραξε κάπου εδώ στις θάλασσες του Ιονίου και στη συνέχεια έφυγε για το Ισραήλ που,ως γνωστόν,δεν παράγει στάρι.
Αργότερα μάθαμε ότι όχι μόνο στάρι δεν είχε αλλά το φορτίο του ήταν τελειότατος πολεμικός εξοπλισμός.Παράλληλα γίνονταν οι καινούργιες επιθέσεις του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων».
Ολα αυτά ήταν γραμμένα στα ρεπορτάζ των εφημερίδων και πέρασαν απαρατήρητα.Ο Κούνδουρος πήρε το δημοσιογραφικό υλικό και έφτιαξε το σενάριο μιας μυθοπλαστικής ταινίας με τη φιλική συνεργασία δύο συγγραφέων.Ενδιαμέσως η ταινία θα γεμίζει και με άλλα περιστατικά,επίσης αληθινά.
«Σε δύο κτίρια,ένα στην Κρήτη και ένα στην Πελοπόννησο, διάφοροι επιτήδειοι μαζεύουν κορίτσια από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τους υπόσχονται δουλειές για να τις κάνουν τελικά πόρνες.
Υπάρχει επίσης μία ακόμη στοά μασόνων, πού είναι οι μεσάζοντες ανάμεσα στους Αμερικανούς και στους Ισραηλινούς..» κατέληξε τελειώνοντας.Ολα αυτά ήταν γραμμένα στα ρεπορτάζ των εφημερίδων και πέρασαν απαρατήρητα.Ο Κούνδουρος πήρε το δημοσιογραφικό υλικό και έφτιαξε το σενάριο μιας μυθοπλαστικής ταινίας με τη φιλική συνεργασία δύο συγγραφέων.Ενδιαμέσως η ταινία θα γεμίζει και με άλλα περιστατικά,επίσης αληθινά.
«Σε δύο κτίρια,ένα στην Κρήτη και ένα στην Πελοπόννησο, διάφοροι επιτήδειοι μαζεύουν κορίτσια από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τους υπόσχονται δουλειές για να τις κάνουν τελικά πόρνες.
