Στο σχολείο δίνουμε εξετάσεις. Για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια απαιτούνται εξετάσεις. Πριν να πάρεις στα χέρια σου τιμόνι υποβάλλεσαι σε εξετάσεις. Ακόμα και για να μπεις στο Δημόσιο δίνεις εξετάσεις. Για να διαπιστωθεί φυσικά αν διαθέτεις τις απαραίτητες γνώσεις, ικανότητες και αντανακλαστικά για να αναλάβεις ευθύνες και να πάρεις πρωτοβουλίες.Που ξέρω εγώ και ο καθένας μας αν ο «χ» πολιτικός διαθέτει τα προσόντα για να πάρει αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον μου και το μέλλον των παιδιών μου;
Δεν αναφέρομαι σε τίτλους σπουδών αλλά σε ικανότητες. Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο πως δεν είμαστε όλοι το ίδιο έξυπνοι. Ούτε διαθέτουμε όλοι ηγετικά προσόντα, ευστροφία, πυγμή , αποφασιστικότητα, διορατικότητα, γνώσεις.
Γιατί λοιπόν να μην γνωρίζω εγώ, ο απλός ψηφοφόρος πριν εκτελέσω το ιερό μου καθήκον τις ικανότητες του κάθε υποψήφιου τεκμηριωμένες από τα αποτελέσματα ειδικών τεστ και ανάλογα να επιλέξω;
Γιατί θα πρέπει «διαβατήριο» για την πολιτική καριέρα να αποτελούν οι συστάσεις του κόμματος, οι διασυνδέσεις, η οικογενειοκρατία , το μικρόβιο της πολιτικής ή η διασημότητα η οποία πολλές φορές δεν οφείλεται στη συνεισφορά στην κοινωνία αλλά στη συνεχή παρουσία στα τηλεπαράθυρα;
Συμφωνώ πως μία τέτοια διαδικασία θα προκαλούσε ενστάσεις αφού θα δημιουργούνταν αποκλεισμοί και θα ήταν κόντρα με αυτά που ορίζει το Σύνταγμα. Όμως στην πραγματικότητα, αυτό δεν θέλουμε;
Πως επιλέγουμε τους καλύτερους για να πετάξουν ένα μαχητικό αεροσκάφος; Ετσι να επιλέγουμε κι αυτούς που θέλουν να ηγηθούν της χώρας.
Συζητώντας πρόσφατα το θέμα με έναν φίλο μου επισήμανε πως θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό οι συμπολίτες μας που διεκδικούν την ψήφο μας να έχουν και έναν συγκεκριμένο αριθμό ενσήμων.
Πολύ σωστά. Πως ένας άνθρωπος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του,μπορεί να μιλά για επίλυση προβλημάτων όταν στην πραγματικότητα γι’ αυτά μόνο έχει ακούσει και δεν έχει ζήσει;
Πως μπορεί για παράδειγμα ένας υπουργός υπεύθυνος για τις συγκοινωνίες να λάβει αποφάσεις όταν δεν χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς;
Το ίδιο συμβαίνει γι’ αυτούς που πέρασαν έξω από τα στρατόπεδα και γίνονται υπουργοί άμυνας, γι’ αυτούς που δεν ξέρουν πως είναι η τσάπα και γίνονται υπουργοί Γεωργίας , γι’ αυτούς που δεν ξέρουν πόσο κοστίζει το ψωμί, ποιο είναι το μεροκάματο του εργάτη και γιατί δεν δίνει ποτέ απόδειξη ο υδραυλικός.
Μου είναι ακατανόητο που ανεχόμαστε να κρατούν την τύχη μας στα χέρια τους άνθρωποι τους οποίους ουσιαστικά δεν γνωρίζουμε.
Θα παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον αν οι 300 τις βουλής και οι δήμαρχοι υποβάλλονταν σε εξετάσεις για την προσωπικότητα και τις ικανότητες τους. Πόσοι απ’ αυτούς πιστεύετε ότι θα περνούσαν τη βάση;
