Περπατώντας Μ. Πέμπτη απόγευμα έξω από το Θεμιστόκλειο, βλέπω ένα παιδάκι γύρω στα 10- 11 ετών μ ένα κοντό σορτσάκι και με ποδαράκια αδύνατα γεμάτα χτυπήματα από το ασταμάτητο τρέξιμο και το παιχνίδι να κρατάει μια μπάλα μπάσκετ που ήταν πιο μεγάλη από αυτόν,να έχει πάρει τον δρόμο για το σπίτι κατάκοπος, με τον πατέρα του λίγο πιο κάτω να τον περιμένει…
Κοντοστάθηκα και τον κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα και το μυαλό μου άρχισε να γυρνάει πίσω… Ξέρετε πως το μυαλό δημιουργεί περιέργους συνειρμούς … Αν αφαιρέσεις το μούσι καμία 40αρια κιλά και 20 χρόνια είναι σαν να βλέπεις έναν καθρέφτη του εαυτού σου ή την εικόνα του παιδικού σου φίλου από τότε…
Κι όμως έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε για ένα δεκάχρονο παιδί….
Το πιο απλό αλλά που λέει τόσα πολλά για το πώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα είναι ότι εμείς που μέναμε σε απόσταση 5 , 10, 15 στενών από το Θεμιστόκλειο δεν χρειαζόμασταν τους γονείς μας για να πάμε να παίξουμε μέχρι εκεί… Πηγαίναμε και βρίσκαμε ένα γήπεδο όπου ήταν σχεδόν όλοι οι συνομήλικοι μας και παίζαμε και διασκεδάζαμε με τις ώρες και η παρουσία 2 – 3 γονέων έφτανε για να κρατηθεί η τάξη κι αυτό ήταν όλο…. Δεν υπήρχε τόσο φόβος και υπερπροστασία για ένα 10χρονο παιδί… Μαθαίναμε να λύνουμε τις διαφορές μας μόνοι μας ακόμα κι αν χρειαζόταν να πέσει και καμιά ψιλή … Δεν πάθαμε τίποτα από αυτόν τον τρόπο ούτε παιδικά τραύματα γεμίσαμε…. Μια χαρά μεγαλώσαμε κι έχουμε πολλά να θυμόμαστε….
Το πιο λυπηρό θέαμα ήταν όμως το ίδιο το στάδιο …. Μια φώλια αθλητισμού για την νεολαία και όχι μόνο της περιοχής μας έχει καταλήξει σ ένα ημιφωτισμένο σεληνιακό τοπίο…
Αντικρίζεις 2 μπασκέτες εκ των οποίων η μια είναι σπασμένη και η άλλη έχει διαλυμένο ταμπλό…. Για δυχτάκια στα καλάθια να μην γίνεται λόγος καλύτερα… Το ταρτάν στον στίβο είναι φαγωμένο και σε πολλά σημεία φτάνει κάτω το τσιμέντο … Η αίθουσα της Άρσης Βαρών και της Πάλης επάνω που λειτουργούσε ,είναι ερμητικά κλειστές θυμίζοντας εγκαταλελειμμένα εργοστάσια… Τα σκάμματα και τα 2 χωρίς σχεδόν άμμο και παρατημένα … Πραγματικά σφίγγεται η καρδία σου…
Συνεχίζοντας λοιπόν τον δρόμο μου σκέφτηκα πόσο ποιος τυχερός ήμουν από τον δεκάχρονο αγοράκι που συνάντησα πριν 5 λεπτά…
Μια εποχή εκεί γύρω στην δεκαετία του 80 όπου υπήρχε ακόμα η δραχμή και την υποτιμούσαμε κάθε 2 – 3 χρόνια γιατί από τότε αυτοί που μας κυβερνόν τα κάνουν σαν τα μούτρα τους … Μια εποχή που οι γονείς μας ήταν σχετικά φτωχοί.. Μια εποχή που συνήθως δούλευε ο ένας γονιός καθώς ο άλλος μας μεγάλωνε … Μια εποχή που τα λεφτά ήταν λίγα αλλά η φαντασία μεγάλη … Μια εποχή που παίζαμε μπάλα στα στενά χωρίς να φοβόμαστε τα αυτοκίνητα καθώς δεν υπήρχαν τόσα πολλά … Μια εποχή που το σουβλάκι που τρώγαμε μετά έκανε 15 δραχμές και το παραγγέλναμε μπροστά στην μπάρα του σουβλατζίδικου που ήταν πιο ψηλή από εμάς … Μια εποχή που ανά 15 παιδιά υπήρχε μια μπάλα που μας την είχε κάνει δώρο κάποιος θειος που νομίζαμε ότι ήταν πλούσιος γιατί είχε αμάξι Ford Cortina και όλοι παίζαμε μ’αυτήν κι όποιος την είχε ήταν ο αρχηγός της παρέας …..
Μια τέτοια εποχή λοιπόν εμείς είχαμε ένα πιο ωραίο και ανθρώπινο μέρος για να γυμναστούμε και να περάσουμε την ώρα μας….
Είχαμε 4 μπασκέτες και όλες σε άριστη κατάσταση .. Όταν χαλάγαν τα δυχτάκια βρίσκαμε τρόπο να τα επιδιορθώνουμε και πάντα είχαμε … Το γήπεδο που ήταν τσιμεντένιο κι όχι από ταρτάν δεν μας ενοχλούσε καθόλου … Ο στίβος μπορεί να ήταν με κόκκινο χώμα κι όχι με ταρτάν αλλά αυτό ενοχλούσε τις μανάδες μας μόνο γιατί κάθε μέρα τα ρούχα γινόντουσαν μες στο χώμα κι έπρεπε μαζί με τα ρούχα να βάζουν κι εμάς στο πλυντήριο για να ξεβρομίσουμε… Υπήρχε φύλακας παλιός δημόσιος υπάλληλος αλλά πρόσεχε αν μπει κανένας περίεργος και καπνίσει και τον έδιωχνε…
Υπήρχε ο Κυρ Φάνης με τον << Θεμιστοκλή >> του (Γιατί δικός του ήταν ) που μας έμαθε σε όλους να τριπλάρουμε και να κάνουμε μπάσιμο και μας έδωσε την πρώτη μας εμφάνιση … Ένα αμάνικο φανελάκι των 15 δραχμών που για μας ήταν ότι πιο ιερό είχαμε τότε … Μ’αυτό κοιμόμαστε μ’αυτό ξυπνάγαμε … Με καλέμι μας το έβγαλαν από πάνω μας… Μας χώριζε σε κόκκινους , μαύρους , άσπρους , γκρι κτλ και μας έμαθε να είμαστε μελή σε μια ομάδα… Και δεν πηρέ ποτέ από τον πατέρα μας μια δραχμή … Γιατί ήταν το μεράκι του και η αγάπη του … Ποσά μας πρόσφερε η αγάπη αυτού του ανθρώπου… Τώρα το δεκάχρονο πρέπει να πάει στο γήπεδο 5χ5 ή στην ομάδα της γειτονιάς του και να πληρώνει κάτι κάθε μήνα για να τον αναλάβουν οι επαγγελματίες … Αλήθεια πόσο αστεία μου φαίνονται όλα αυτά…
Υπήρχαν οι μπρατσωμένοι της άρσης βαρών και της πάλης που ήταν για τα πιο δυνατά παιδάκια….
Υπήρχε ο Γ.Σ. Κερατσινίου Με τους δικούς του παράγοντες ήρωες που δεν ζήτησαν ποτέ μια δραχμή … Έτσι λοιπόν πηγαίναμε 5- 7 στίβο, 7 – 9 μπάσκετ μετά σουβλάκι και μετά κατάκοποι για ύπνο … Που δύναμη για χαζοκούτι και άλλες αηδίες τότε????
Σκέφτομαι λοιπόν όλα αυτά και λέω ρε παιδιά τόσο δύσκολο είναι για όλους αυτούς που τον περασμένο Οκτώβριο μας ζάλισαν τον ερώτα να τους ψηφίσουμε για δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους να βρουν ένα αστείο ποσό που χρειάζεται για να καλλωπίσουν αυτήν την πηγή ζωής της περιοχής μας ???? Τόσο δύσκολο είναι να πληρώνει ο δήμος ένα φύλακα για να προστατεύει τα παιδάκια από τους περιέργους???Τόσο δύσκολο είναι να μπουν 2 μπασκέτες ακόμα για να παίξουν τα παιδάκια?????? Τόσο δύσκολο είναι να αγοραστεί ένα τάπι για να ξαναλειτουργήσει η πάλη και μερικά όργανα για να ξαναλειτουργήσει η άρση βαρών?????
Τόσο δύσκολα είναι ρε παιδιά όλα αυτά?????
παξιώσαμε τα μέρη που μας μεγάλωσαν και μας έδωσαν ζωή και παιδεία γι αυτό και φτάσαμε στο χείλος της χρεωκοπίας και του Παγκόσμιου εμπαιγμού….
Δώστε πίσω στα παιδιά την αθωότητα που τους ανήκει και μην τους μεγαλώνετε το εγώ τους χωρίς λόγο.. Αφήστε τα να ζήσουν … Δώστε τους την ευκαιρία τουλάχιστον …. Ποτέ δεν είναι αργά …..
Κάποτε θα σας ευγνωμονούν όπως εμείς τον Κυρ Φάνη………।
http://keratsinivoice.blogspot.com
