Η κρίση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όχι μόνο δεν είναι παρελθόν, αλλά μπορεί να μεταπέσει γρήγορα σε νέα φάση αναζωπύρωσης και παρόξυνσης.
Δεν είναι τα ελλείμματα και τα χρέη που προκάλεσαν την διεθνή καπιταλιστική κρίση. Αντίθετα, με τη συνεχή εκτόξευση των ελλειμμάτων και των χρεών, και την κερδοσκοπική υπερεπέκταση του δανεισμού, οι κυρίαρχοι καπιταλιστικοί κύκλοι επιχειρούσαν μάταια να αποτρέψουν την εκδήλωση της κρίσης, ενώ όταν η κρίση ξέσπασε, εξίσου μάταια προσπαθούν να την κατασιγάσουν με νέα βουνά από ελλείμματα και χρέη, με τα οποία, πέραν των άλλων, στηρίζουν τράπεζες και πολυεθνικούς κολοσσούς.
Η ιδιαίτερη ένταση που σημειώνει η κρίση στην Ε.Ε. και ειδικότερα στην ευρωζώνη και την περιφέρεια της ευρωζώνης, στην οποία η κρίση λαμβάνει τη μορφή της κρίσης χρέους, οφείλεται πρώτα απ΄όλα στην ακραία νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική δομική συγκρότηση της Ε.Ε., αλλά και στο μηχανισμό του ευρώ. Το «ευρώ» και ο μηχανισμός του, όπως έγραφα πριν ακόμα εγκατασταθεί το ενιαίο νόμισμα, είναι ένας μηχανισμός συνεχούς διεύρυνσης των αποκλίσεων και ανισοτήτων στην ευρωζώνη και μηχανισμός«κοινωνικού και ταξικού πολέμου» στην Ευρώπη!
Πιο συγκεκριμένα για την Ελλάδα δεν είναι το έλλειμμα και το πανύψηλο χρέος η αιτία του προβλήματος. Η αιτία του προβλήματος βρίσκεται στο εκρηκτικό αναπτυξιακό, παραγωγικό, κοινωνικό και οικολογικό έλλειμμα της χώρας, το οποίο με τη σειρά του οφείλεται στον ελληνικό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, όπως λειτουργεί με τις δικές του δυσμορφίες μέσα στο ιδιαίτερα άνισο και δυσμενές τοπίο του ευρώ και της Ε.Ε.
Τα αλλεπάλληλα μνημονιακά προγράμματα της κυβέρνησης και των ληστών «νεοαποικιοκρατών» της τρόϊκα, που εφαρμόζονται ως αντάλλαγμα της τροϊκανής χρηματοδότησης, όχι μόνο είναι προγράμματα κοινωνικής λεηλασίας, αλλά και προγράμματα χωρίς προοπτική για την οικονομία αφού εκτινάσσουν τα χρέη, επιτείνουν την ύφεση και ερειπώνουν τη χώρα.
Για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό είναι θέμα επιβίωσης και προοπτικής να απαλλαγεί εδώ και τώρα από την τρόϊκα και το μνημόνιο.
Δεν μπορεί όμως να υπάρξει αξιόπιστος εναλλακτικός δρόμος απέναντι στο Μνημόνιο, χωρίς μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση απέναντι στο πρόβλημα του χρέους, η οποία οφείλει να ξεκινάει από την αμφισβήτηση της νομιμότητάς του και τη μη αναγνώρισή του ως χρέους του ελληνικού λαού.
Την ίδια ώρα δεν μπορεί να υπάρξει μια ριζοσπαστική εναλλακτική απάντηση στο χρέος, αν δεν συνδέεται και δεν εντάσσεται σε μια σύγχρονη και ριζοσπαστική εναλλακτική προοδευτική και σοσιαλιστική πρόταση και προοπτική για τη χώρα.
Τέλος, μια σύγχρονη ριζοσπαστική προοδευτική και σοσιαλιστική πρόταση στη χώρα μας δεν μπορεί να προχωρήσει και πολύ περισσότερο να ολοκληρωθεί, μέσα στα σκληρά μονεταριστικά ταξικά πλαίσια του ευρώ και της ιμπεριαλιστικής νεοφιλελεύθερης «ιεράς συμμαχίας» της Ε.Ε., η οποία όλο και περισσότερο μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο Γερμανικό αντεργατικό στρατόπεδο.
Η προοδευτική και σοσιαλιστική προοπτική μιας οποιασδήποτε προπορευόμενης χώρας μέλους της Ε.Ε. ή θα συνεπιφέρει μια παλίρροια προοδευτικών ανατροπώνκαι την ανατροπή σε πολλές χώρες της Ε.Ε. ή και στο σύνολό της ή θα οδηγήσει τη συγκεκριμένη χώρα, που επιχειρεί προοδευτικούς και σοσιαλιστικούςμετασχηματισμούς, εφόσον θέλει να τους συνεχίσει, εκτός Ε.Ε.!
Τότε, η χώρα αυτή προοδευτικού και σοσιαλιστικού προσανατολισμού δεν θα απομονωθεί, τάχα, και θα οδηγηθεί στην εθνική αναδίπλωση, όπως μας τρομοκρατούν οι κυρίαρχοι κύκλοι, αλλά θα γίνει σημείο αναφοράς των ευρωπαϊκών λαών, επίκεντρο και αφετηρία ενός ανατρεπτικού «ντόμινο» για προοδευτικούς μετασχηματισμούς και σε άλλες χώρες, για μια νέα Ευρώπη της προοδευτικής και σοσιαλιστικής συνεργασίας.
Αυτή την ώρα, που η Ελλάδα βρίσκεται, εξαιτίας των επιλογών κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ ένα βήμα πριν από το χάος και η Ε.Ε. σ΄ένα τρομακτικό αδιέξοδο, η ριζοσπαστική ελληνική Αριστερά οφείλει με ευθύνη και τόλμη να αναδείξει μια ριζοσπαστική πρόταση διεξόδου και θετικού μηνύματος για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Η ριζοσπαστική Αριστερά, πρωταγωνιστώντας σε μια προσπάθεια για τη συμπαράταξη όλων των δυνάμεων της, οφείλει:
Πρώτον: Να υπογραμμίσει σε όλους τους τόνους ότι δεν αναγνωρίζει το δημόσιο χρέος ως χρέος του ελληνικού λαού και ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει καμία υποχρέωση νααποπληρώσει αυτό το χρέος. Πράγματι το υπέρογκο δημόσιο χρέος το συσσώρευσε στις πλάτες της χώρας μια αδίστακτη οικονομική και πολιτική ελίτ, ενώ αυτό το χρέος σε καμία περίπτωση δεν είχε σχέση με πραγματικές αναπτυξιακές, παραγωγικές και κοινωνικές ανάγκες της χώρας.
Δεύτερον: Να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις το έργο της υπό σύσταση ανεξάρτητης και κινηματικής Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του δημοσίου χρέους, μέσω της οποίας είναι βέβαιον ότι ένα μεγάλο μέρος του χρέους θα αποδειχθεί μη νόμιμο ή επαχθές, που εκτοξεύθηκε με παράνομες και αντισυνταγματικές διαδικασίες.
Τρίτον: Να υποστηρίξει ως ελάχιστο στόχο την, χωρίς όρους, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η οποία θα πρέπει να αποβλέπει:
- Στην άμεση διαγραφή τουλάχιστον του μισού χρέους.
- Στη δραστική μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο.
- Την παραχώρηση ικανής περιόδου χάριτος.
- Την επιμήκυνση των χρονικών ορίων αποπληρωμής χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση.
Η Αριστερά πρέπει να υπογραμμίσει ότι αν μια διαπραγμάτευση με αυτούς τους στόχους δεν ευοδωθεί, τότε η χώρα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ενώ, αν και σε αυτήν την περίπτωση, δεν υπάρξει θετική ανταπόκριση από τους πιστωτές, τότε η μη ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ του χρέους θα γίνειΜΟΝΙΜΗ!
Τέταρτον: Να προχωρήσει σε ευνοϊκή και τολμηρή ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών, πρώτα από όλα των χρεών για τις πιο ευάλωτες και οικονομικά ασθενέστερεςκοινωνικές κατηγορίες, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις και τους μικρούς αγρότες
Πέμπτον: Να εφαρμόσει ένα άμεσο πρόγραμμα εθνικοποίησης – κοινωνικοποίησης των τραπεζών, ως μοχλό για την χάραξη μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικήςμε αποκλειστικά αναπτυξιακά, παραγωγικά και κοινωνικά κριτήρια.
Έκτον: Να επανεπεξεργαστεί και να διαμορφώσει, με αφετηρία τους παραπάνω προσανατολισμούς, ένα πρόγραμμα μεγάλων αλλαγών για ένα σύγχρονο, αποδοτικό και αποτελεσματικό κράτος και δημόσιο τομέα ικανούς να ανακτήσουν τον έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και να σχεδιάσουν μια σύγχρονη αναπτυξιακή, παραγωγική, κοινωνική και οικολογική ανασυγκρότηση και προοπτική της χώρας.
Πεποίθηση μου είναι ότι μια τέτοια πρόταση μπορεί να μοιάζει τολμηρή αλλά είναι άκρως υπεύθυνη, ρεαλιστική και συνεκτική για μια θετική διέξοδο και για μια ΕΛΠΙΔΑ στη χώρα.
Να προσθέσω, επίσης, ότι το πρόβλημα του χρέους και της καπιταλιστικής κρίσης δεν είναι μόνο μεγάλο ελληνικό πρόβλημα αλλά μείζον πρόβλημα για την περιφέρεια της ευρωζώνης, την ίδια την ευρωζώνη αλλά και ολόκληρη την ΕΕ.
Επομένως, ένα μεγάλο κίνημα «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» για τη διαγραφή και ριζοσπαστική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ως αφετηρία εναλλακτικώνπροοδευτικών και σοσιαλιστικών διεξόδων, αφορά όλες τις χώρες της ΕΕ και της Ευρώπης, πρώτα από όλα τις υπερχρεωμένες! Επομένως αυτό το κίνημα μπορεί να προσλάβει πανευρωπαϊκές διαστάσεις και να συνδεθεί με το δημόσιο έλεγχο, τη δημόσια κοινωνική ιδιοκτησία και ένα άλλο ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η απάντηση στην κρίση της ευρωζώνης δεν μπορεί να προκύψει με την επιμήκυνση αποπληρωμής χρέους, τη μείωση επιτοκίων ή με τα «ευρωομόλογα» ούτε με τηναγορά ή επαναγορά ομολόγων ή από παρεμβάσεις της ΕΚΤ. Πολύ περισσότερο που τυχόν τέτοια μέτρα θα συνοδεύονται από σκληρά μνημονιακά προγράμματα και ένα προκρούστειο Γερμανικό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, πραγματικό οδοστρωτήρα για τις δυνάμεις της εργασίας.
Η απάντηση των λαών της ηπείρου πρέπει να είναι ο ενωμένος αγώνας λαών και εργαζομένων για προοδευτικές και σοσιαλιστικές ανατροπές σε κάθε ευρωπαϊκή χώρακαι στην Ευρώπη ως σύνολο. Για μια νέα προωθημένη συνεργασία λαών και χωρών στην Ευρώπη, που θα βασίζεται σε νέες αρχές και θα γράφει στις σημαίες της νέα προοδευτικά και σοσιαλιστικά ιδανικά.
Η ενωμένη Ευρώπη ή θα διαμορφωθεί κάτω από τις σημαίες της προόδου και του σοσιαλισμού ή δεν θα υπάρξει, παρά μόνο ως ακραία αντίδραση!
