Γράφει η Ιδεοπηγή.
Το κλασσικό διάγραμμα δεξιά-κέντρο-αριστερά με όλες τις διαφοροποιήσεις του έχει προ πολλού αντικατασταθεί απ’ το
Ακροδεξιά-κεντροδεξιά-κεντροαριστερά-αριστερά.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά εδώ και πολλά χρόνια στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Μετά την απορρόφηση του παραδοσιακού κέντρου απ’ το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου η μεσαία τάξη ή μεσαίος χώρος ή χώρος του κέντρου δεν μπόρεσε να οργανωθεί και να εκπροσωπηθεί από καθαρά κεντρώο κόμμα.
Αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια «μήλο της έριδος» ή περιζήτητη νύφη για τα δύο κόμματα εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Προκειμένου τα δύο κόμματα να προσεταιριστούν τους επαγγελματίες και επιχειρηματίες έταζαν και πολλές φορές έδιναν είτε με πράξεις (εύκολο δανεισμό, αναπτυξιακούς νόμους κτλ) είτε με παραλείψεις (απουσία ελέγχου πχ φοροδιαφυγή).
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και ειδικότερα οι υψηλόμισθοι έτυχαν ευνοϊκών ρυθμίσεων και υψηλών αυξήσεων προκειμένου να συντάσσονται με το ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας. Φυσικά υπήρχε και το όργιο των διορισμών απ’ το παράθυρο.
Οι μεσαίοι αγρότες μετατοπίζονταν άλλοτε προς τη ΝΔ και άλλοτε προς το ΠΑΣΟΚ αρκεί να εξασφάλιζαν οικονομικές ενισχύσεις και επιδοτήσεις. Το θέμα των επιδοτήσεων που αποτέλεσε την ταφόπλακα της αγροτικής οικονομίας ήταν προεκλογική σημαία και για τα δύο κόμματα εξουσίας.
Όταν τα πράγματα έφτασαν στο σημερινό χάλι όλοι οι παραπάνω βρέθηκαν ανοχύρωτοι χωρίς πολιτικό φορέα να τους εκπροσωπήσει για δίκαιη κατανομή των οικονομικών βαρών.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έκαναν στροφή προς το νεοφιλελευθερισμό αφήνοντας ακάλυπτη τη μεσαία τάξη που δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα την μεταστροφή και έτσι σήμερα βάλλεται με υπερφορολόγηση μέσα σε συνθήκες κρίσης και οικονομικής απραξίας.
Το μοντέλο κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή κυβέρνηση έχει αποτύχει. Η οργάνωση του κεντρώου χώρου αποτελεί ανάγκη για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος.
Η αριστερά στην Ελλάδα πολυδιασπασμένη και με ένα μέρος της κολλημένο δογματικά στο παρελθόν δεν μπορεί να υπερασπίσει τους εργαζόμενους με αποτέλεσμα να υφίστανται και αυτοί τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού με μειώσεις μισθών και ανεργία.
Τα συνδικάτα έχοντας μερίδιο εξουσίας που τους παραχώρησαν τα δύο κόμματα και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ δεν υπερασπίζουν τους εργαζόμενους αλλά τις πολιτικές των κομμάτων που ανήκουν.
Η αδυναμία ενός κόμματος να συγκεράσει τα συμφέροντα όλων των πολιτών είναι εγγενής. Η ύπαρξη πολλών κομμάτων με αναφορά σε τμήματα του λαού που δημοκρατικά θα συνδιαλέγονται μπορεί να λύσει το πρόβλημα.
Μερικοί ίσως πουν ότι προπαγανδίζω υπέρ της Ντόρας, φυσικά και όχι, πρώτον γιατί η Ντόρα είναι νεοφιλελεύθερη και ας ισχυρίζεται το αντίθετο και δεύτερο γιατί δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Το αν η Ντόρα κάνει ή όχι κόμμα δεν εξαρτάται από ‘μένα και ούτε περιμένει να γράψω εγώ υπέρ της για να το κάνει. Τα κόμματα δεν γίνονται επειδή κάποιος θέλει να τα κάνει αλλά γιατί υπάρχει πολιτικό κενό δηλαδή τμήμα του λαού που δεν εκπροσωπείται.
Προσπάθειες δημιουργίας κομμάτων χωρίς εδραίωση, σε τμήμα του λαού που έχει ανάγκη εκπροσώπησης, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Υπάρχουν πολλά και πρόσφατα παραδείγματα.
