Tου Χρήστου Μπαλάσκα.
Ζώντας στο 2017 θεωρώ ανόητες όλες αυτές τις βαθυστόχαστες κουβέντες σχετικά με την πίστη. Επίσης θεωρώ εξαιρετικά βαρετή την επιχειρηματολογία πάνω σε δόγματα.
Προσωπικά δηλώνω άθρησκος. Όσο άθρησκος δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος με το όνομα μου… Από μικρός μου ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψω σε μεσσίες και θαύματα και ήταν αδύνατό να υιοθετήσω μεταφυσικές απόψεις για μεταθανάτια ζωή, δευτέρα παρουσία καθώς και να πιστέψω σε έναν θεό τιμωρό.
Πέρασα κ εγώ την αντιχριστιανική φάση μου στην εφηβεία, αλλά δυστυχώς τελικά μεγάλωσα… Όταν πέρασαν τα χρόνια κατάλαβα πρώτον ότι είναι παράλογο να πολεμάς κάτι, που ο ίδιος θεωρείς ότι δεν υπάρχει και ότι βασικά είναι παλαβό να πολεμάς χωρίς αντίπαλο. Από τη στιγμή που οι πιστοί αισθάνονται ωραία με αυτό που κάνουν και δεν επιβάλλουν σε μένα να κάνω το ίδιο, δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους.
Ύστερα έκανα μια ανασκόπηση στα παιδικά μου χρόνια. Όλες μου οι αναμνήσεις είχαν να κάνουν με χριστουγεννιάτικα γλέντια, κάλαντα, δώρα, αποκριάτικα πάρτι και ειδικά Πάσχα… Το Πάσχα ήταν σαν μικρό καλοκαίρι. Θυμάμαι ότι το προσμέναμε από τον Σεπτέμβριο που άνοιγαν τα σχολεία.
Όσοι είχατε εξοχικό ή σπίτι σε χωριό είμαι σίγουρος ότι με καταλαβαίνετε. Παρέες 30 πιτσιρικάδων που τριγυρνούσαμε και παίζαμε όλη μέρα, εκατοντάδες βεγγαλικά που τα συλλέγαμε με το χαρτζιλίκι μας ένα μήνα πριν, σουβλιστά αρνιά, λαμπάδες με παιχνίδια και πολλά άλλα (που δεν ξεχνάω, αλλά δεν είναι της παρούσης) συνέθεταν ένα μαγευτικό σκηνικό στα παιδικά μυαλά μας.
Παραδόξως η Μεγάλη Παρασκευή κατέχει επίσης μεγάλο μέρος των αναμνήσεων μου, αν και τότε δεν το φανταζόμουν. Μια μέρα σχεδόν ίδια με τις άλλες των πασχαλινών διακοπών με τη διαφορά ότι ήταν το μόνο απόγευμα που γυρίζαμε νωρίς σπίτι, φορούσαμε τα καλά μας και δίναμε ραντεβού για να πάμε όλοι μαζί στον επιτάφιο. Σαν χτες μου φαίνεται όταν αγόρια και κορίτσια διαφορών ηλικιών συναντιόμασταν για να πάμε στην εκκλησία και το παίζαμε γαμπροί και γκόμενες, στολισμένοι, αρωματισμένοι και με τις ορμόνες μας στα ύψη.
Μετά στην ακολουθία του επιταφίου με τα κεράκια μας στα χέρια, κατεβαίναμε νωχελικά από την εκκλησία μέχρι την πλατεία ακούγοντας τους μεγάλους να ψέλνουν το “Ω γλυκύ μου έαρ” (Ίσως ότι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ σε εκκλησιαστικό ύμνο). Όποιος πει ότι δεν γαληνεύει στο άκουσμα αυτό από την χορωδία της εκκλησίας, με την συνοδεία των πιστών με τα πρόσωπα τους φωτισμένα από το φως των κεριών, απλά λέει ψέματα.
Αν σήμερα κάποιος με ρωτήσει “τι είναι ο χριστιανισμός για σένα;” Θα του απαντούσα ότι είναι η Ελλάδα. Είναι οι παραδόσεις μας, η κουλτούρα μας, είναι το σπάσιμο της καθημερινής ρουτίνας, είναι η αφορμή για να μαζευτούν οι οικογένειες, ν ανοίξουν τα σπίτια τους, να δεχτούν φίλους, να διασκεδάσουν, να κουβεντιάσουν… Και στην τελική είναι αυτό που κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό στις πιο δύσκολες στιγμές του.
Οι φανατικοί πολέμιοι του χριστιανισμού, συνήθως είναι και οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης. Είναι αυτοί που βλέπουν τον κόσμο σαν όμοια γρανάζια σε ένα παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο που δεν πιστεύει σε αρχές και μισεί οτιδήποτε σπάει την καθημερινότητα και αποσπά την προσοχή των πολιτών από την παραγωγή και την απόκτηση χρήματος.
Στηρίζουμε ελληνικές παραδόσεις και κάνουμε το παν για να τις παραδώσουμε αναλλοίωτες στα παιδιά μας. Καταδικάζουμε τους αντιχριστιανούς και τους ξεφτιλίζουμε όπου τους βρούμε. Είναι κρυφά ανθέλληνες και όχι άθεοι, στόχος τους είναι να ομογενοποιήσουν τους πληθυσμούς, να τους κάνουν να ξεχάσουν το παρελθόν τους έτσι ώστε να τους μετατρέψουν σε ρομπότ πιστά στον θεό κέρδος.
Καλή ανάσταση αδέλφια!!!
